Déjá vu

Τη θυμάμαι ακόμα την ημερομηνία: Σάββατο 18 Ιουνίου 1978. Τελευταία μέρα απολυτήριων εξετάσεων. Γράψαμε Θρησκευτικά και Αγωγή του Πολίτη. Μετά πήγαμε με κάποιους φίλους στο μπιλιαρδάδικο του Θόδωρα, που έχει κλείσει εδώ και πολλά χρόνια, και έπαιξα πιγκ πογκ με το Νίκο. Στη συνέχεια περπατήσαμε λίγο και κάποια στιγμή αποχαιρετηθήκαμε, για να πάει ο καθένας στο σπίτι του και να τραβήξει το δρόμο του. Μελαγχολία για έναν εξαετή κύκλο που μόλις είχε ολοκληρωθεί. Και η αίσθηση της ενηλικίωσης και της αβεβαιότητας για το πώς θα πορευόταν ο καθένας μας.

Αφετηρία της νέας φάσης ήταν οι εισαγωγικές εξετάσεις στο πανεπιστήμιο, που τότε γινόντουσαν στο τέλος του καλοκαιριού. Και στη συνέχεια η προσωπική διαδρομή του καθενός μας. Διατήρησα κάποιες επαφές με μερικούς, στα χρόνια που ακολούθησαν. Με τους περισσότερους όμως, ούτε φωνή ούτε ακρόαση.

Βλέπετε στις σχέσεις μεταξύ συμμαθητών μπορούν να εκδηλώνονται ή να υποβόσκουν αντιπαλότητες και ανταγωνισμοί, που κάθε άλλο παρά βοηθούν στη βιωσιμότητα των ανθρώπινων σχέσεων. Και χρειάστηκε να περάσουν 36 χρόνια, μέχρι να συναντηθούμε κάποιοι σε ένα ουζάδικο, τον περασμένο Μάιο. Κοντά πενηνταπεντάρηδες πια, που έχοντας πορευτεί ο καθένας μας στο δικό του δρόμο, σαν να προσπαθούσαμε να επανασυνδεθούμε με ένα κομμάτι του εαυτού μας που είχαμε αφήσει στην άκρη επί δεκαετίες. Στο κάτω κάτω δεν είχαμε πια τίποτα να χωρίσουμε

Όλα αυτά τα σκέφτομαι καθώς η κόρη μου, έδωσε σήμερα το τελευταίο μάθημα των πανελλαδικών εξετάσεων και είναι τώρα η σειρά της να ξεκινήσει τη δική της περιπλάνηση. Τελείωσε μάλιστα το ίδιο σχολείο με μένα. Οικογενειακές παραδόσεις βλέπετε... Έχω την αίσθηση ότι υπήρξε περισσότερο συμφιλιωμένη με το σχολικό της περιβάλλον απ’όσο εγώ. Και ανέπτυξε περισσότερες φιλίες με λιγότερες εντάσεις στις σχέσεις της. Μακάρι να μπορέσει να βρει το δρόμο της, νιώθοντας καλά με τον εαυτό της, σε μια οικονομική συγκυρία πολύ πιο δύσκολη και αβέβαιη από αυτήν που έζησα εγώ σαν νέος.

Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι «η ιστορία επαναλαμβάνεται». Λέω όμως ότι ένα συμβάν μπορεί να ανασύρει στη μνήμη μας προγενέστερες εμπειρίες. Και να αρχίσουν οι συγκρίσεις του τότε με το τώρα. Και από αυτή τη σύγκριση να ξαναδούμε, ίσως και να επανερμηνεύσουμε όψεις του παρελθόντος. Έχοντας τα μάτια ανοιχτά στο παρόν που ζούμε.

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης