Παραθέτω το άρθρο του Αντώνη Καρακούση από το χθεσινό ΒΗΜΑonline. Το μοναδικό μου σχόλιο είναι το εξής: Αν δεν είμαστε διατεθειμένοι να κόψουμε μια λίμπρα από το κρέας μας πρέπει να το πούμε. Κι όλη η συζήτηση να περιστραφεί, από εδώ και στο εξής, στο πώς θα το πούμε και, κυρίως, στο πώς θα αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες αυτου «του ΟΧΙ του σωστού»
Γιάννης Χρυσοβέργης
Πριν από πέντε αιώνες, το 1596 για την ακρίβεια, όταν ο Σαίξπηρ έγραφε τον «Έμπορο της Βενετίας», η αξιολόγηση κινδύνων ήταν εμπειρική, δεν στηριζόταν στα μοντέρνα μαθηματικά ή στη γνώση των πολυπαραγοντιικών εξισώσεων.
Ωστόσο, η απαίτηση του τραπεζίτη - τοκογλύφου Σάιλοκ για εγγύηση μιας λίμπρας κρέατος από το σώμα του εμπόρου - εφοπλιστή της εποχής Αντόνιο, προκειμένου να του δανείσει 3000 δουκάτα, στηριζόταν σε χρόνια παρατήρηση, σε ένα ζωώδες εμπορικό ένστικτο και βεβαίως σε πρωτόγονη αποτίμηση των κινδύνων της ναυσιπλοΐας.
Είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι για να δικαιολογήσει ο αιμοδιψής Σάιλοκ την απαίτησή του από τον Αντόνιο απαριθμεί τους πολλούς κινδύνους που απειλούν τα πλοία του τελευταίου.
Του λέει πως όλα πλέουν σε αφιλόξενες θάλασσες, ότι απειλούνται από τον κακό καιρό, από τους ανέμους, αλλά και από τους πειρατές, ότι ο κίνδυνος να χαθούν είναι μεγάλος.
Και στο τέλος επιβάλλει όρους εξωπραγματικούς και απάνθρωπους, που στην ουσία υποδηλώνουν την εξουσία του χρήματος επί της ζωής.
Κανείς δεν φανταζόταν - ούτε ο ίδιος ο Σαίξπηρ - ότι πέντε αιώνες μετά ο σημερινός κόσμος θα βασανιζόταν από μοντέρνους Σαιλοκ, από πρόσωπα που σπούδασαν στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου και αφιερώθηκαν στην ανάπτυξη της χρηματοοικονομικής, χωρίς να έχουν ιδέα για την απάνθρωπη απαίτηση του Σάιλοκ, χωρίς ποτέ ίσως να έχει περάσει από το μυαλό τους ότι μπορεί να μην διαφέρουν και πολύ από τον ήρωα του βρετανού θεατρικού συγγραφέα.
Και όμως αυτοί που χειρίζονται το πρόβλημα του ελληνικού χρέους, αλλά και τα αντίστοιχα άλλων χωρών, δεν ζητούν τίποτε άλλο από μια λίμπρα από το κορμί μας, ακριβώς για να καλυφθούν έναντι των πολλών κινδύνων που όντως μπορεί να απειλούν την ελληνική και την ευρωπαική οικονομία.
Το ερώτημα ωστόσο που τίθεται είναι πως ο σημερινός πολιτισμένος κόσμος αποδέχεται και αντιμετωπίζει ως νομιμοποιημένες τέτοιες πρακτικές τύπου Σάιλοκ;
Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν στην ελληνική περίπτωση και πολύ περισσότερο στην ευρωπαική δεν υπάρχουν μόνο κίνδυνοι, αλλά και πάμπολλες, μη αποτιμώμενες, αξίες.
Η Ελλάδα δεν είναι μια τελειωμένη χώρα, όπως πολλοί θέλουν να πιστεύουν.
Εχει υπόσταση, είναι χώρα ανεπτυγμένη, με υποδομές, με ανθρώπινο δυναμικό εκπαιδευμένο, που διαθέτει δεξιότητες, γνώση και εμπειρίες και με συμμετοχή σε ένα από τα ισχυρότερα κλαμπ της Γης, το νόμισμα του οποίου είναι το δεύτερο αποθεματικό του πλανήτη.
Δεν γίνεται λοιπόν, δεν το χωράει ανθρώπου νους, σε τέτοιες ζώνες να δρουν ασυστόλως και να θέτουν όρους έστω σύγχρονες εκδοχές του Σάιλοκ.
Πολύ περισσότερο όταν μάλιστα σε αυτή τη ζώνη έχει ανθίσει ο ουμανισμός και τέτοιες πρακτικές έχουν καταδικασθεί εδώ και αιώνες στη συνείδηση των λαών.
Υπό αυτή την έννοια, δεν μπορεί η Ευρώπη παρά να βρει μια λύση ταιριαστή προς την κουλτούρα και τον πολιτισμό της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου