Ακριβώς πριν από 40 χρόνια, στις 3 Ιουλίου του 1971, ο Τζιμ Μόρισον βρέθηκε νεκρός στο διαμέρισμά του στο Παρίσι, κάτω από συνθήκες που δεν έχουν διευκρινιστεί πλήρως. Ο θάνατός του, κατά κάποιον τρόπο εξασφάλισε ένα είδος «αθανασίας» στον ίδιο και στο συγκρότημά του, τους Doors. Στα 40 χρόνια που ακολούθησαν, η ζωή και το έργο του Μόρισον εξακολουθεί να αποτελεί αντικείμενο ενδιαφέροντος, συζήτησης και έρευνας.
Στην Ελλάδα του’71, το γεγονός του θανάτου αυτού του καλλιτέχνη, που σημάδεψε μια εποχή ριζοασπαστικότητας και αναζήτησης του εναλλακτικού, δεν συζητήθηκε ιδιαίτερα. Βέβαια κάποια τραγούδια των Doors, όπως το Light my Fire και το Riders on the Storm, ακουγόντουσαν σε κάποιο βαθμό, χωρίς όμως να γίνεται ιδιαίτερος λόγος για τον καλλιτέχνη και την προσωπικότητά του. Όμως προς το τέλος της δεκαετίας του’70, οι δίσκοι των Doors κυκλοφορούσαν πια στην Ελλάδα και ακουγόντουσαν πολύ από τους έφηβους εκείνης της εποχής. Κάπου τότε, γύρω στο ’79 με ’80, έπεσε στα χέρια μου εκείνο το βιβλιαράκι του Νταλούκα, όπου γινόταν μια πολύ ενδιαφέρουσα παρουσίαση των τραγουδιών των Doors, με πραγματολογικά σχόλια και αναφορές σε σχέση με τις επιρροές οι οποίες διαμόρφωσαν τη φυσιογνωμία του συγκροτήματος. Να δούμε κάποιες από αυτές: αρχαία τραγωδία, κινέζικο θέατρο σκιών, νιτσεϊκή σκέψη, ποίηση Γουίλιαμ Μπλέικ και Αρθούρου Ρεμπώ, αποκρυφισμός και όλα αυτά βέβαια μαζί με το ροκ εν ρολ και το μπλουζ. Πολυποίκιλα ερεθίσματα που αξιοποιήθηκαν γόνιμα από έναν εμπνευσμένο, το δίχως άλλο, καλλιτέχνη, που στη σύντομη ζωή του και στην ακόμα πιο σύντομη καριέρα του (μια πενταετία όλη κι’όλη, από το 1965 ως το 1970), πρόλαβε να αφήσει ένα έργο που δεν ξεχάστηκε.
Τίποτε άλλο. Να ακούσουμε μόνο, μέσω του παρακάτω συνδέσμου, το Moonlight Drive, που πάντα το ξεχώριζα ιδιαίτερα...
http://www.youtube.com/watch?v=VzrpBYjQr-k Γιώργος Αιμ. Σκιάνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου