ΚΛΟΝΙΖΟΝΤΑΙ ΣΥΘΕΜΕΛΑ ΤΑ ΔΕΣΠΟΤΙΚΑ ΚΑΘΕΣΤΩΤΑ ΣΤΟΝ ΑΡΑΒΙΚΟ ΚΟΣΜΟ

Η ανατροπή του Μπεν Αλί πριν δεκαπέντε μέρες στην Τυνησία προκάλεσε ένα τεκτονικό σεισμό σε όλα τα δεσποτικά αραβικά καθεστώτα. Στην Υεμένη δεκάδες χιλιάδες πολιτών διαδήλωσαν, για πρώτη φορά στην ιστορία αυτού του κράτους, στους δρόμους της Σανάα ζητώντας την παραίτηση του Προέδρου Αλί Αμπντουλά Σαλέχ. Στην Αίγυπτο, τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές κανείς δεν είναι σε θέση να πει αν επίκειται αιματοκύλισμα ή αν ο Πρόεδρος Μουμπάρακ ετοιμάζει τα μπογαλάκια του. Η Δύση βρίσκεται σε προγφανή αμηχανία καθώς όλες οι γεωπολιτικές ισορροπίες στην περιοχή πάνε περίπατο. Και το μείζον ερώτημα πλέον είναι: Οι τύραννοι, αργά ή γρήγορα, θα πέσουν. Θα πέσουν όμως και οι τυραννίες;

Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, που όμως δε μπορουν να επιβεβαιωθούν εύκολα καθώς στην Αίγυπτο έχουν κοπεί όλες οι τηλεφωνικές γραμμές - σταθερής και κινητής τηλεφωνίας, πλην των δορυφορικών - και έχει μπλοκαριστελι το διαδίκτυο, οι σημερινές διαδηλώσεις, που συνεχίζονται, είχαν ως αποτέλεσμα το θάνατο 5 ανθρώπων και τον τραυματισμό, μόνο στο Κάιρο, 870. Δυνάμεις του στρατού κινούνται σε όλες τις πόλεις προσπαθώντας να ανακτήσουν τον έλεγχο της κατάστασης, υπό τα χειροκροτήματα των διαδηλωτών, κανείς όμως δε γνωρίζει ποια θα είναι η στάση τους. Στο Κάιρο τα κεντρικά γραφεία του κυβερνώντος κόμματος έχουν παραδοθεί στις φλογες, όπως και πολλά αστυνομικά τμήματα και κυβερνητικά κτίρια σε όλη τη χώρα.

Οι αραβικοί λαοί, έχουν ξυπνήσει από ένα λήθαργο περισσότερων από πενήντα χρόνων και απαιτούν τα κεφάλια των τυράννων. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η διαδικασία που άρχισε με την αντροπή του Μπεν Αλί στην Τυνησία, όποιες κι αν είναι οι άμεσες εξελίξεις, δεν πρόκειται να σταματήσει. Κι αν είναι λίγο πρόωρο να παραλληλίσει κανείς τα όσα συμβαίνουν με την κατάρρευση των δικτατοριών της Πορτογαλίας, της Ελλάδας και της Ισπανίας στα μέσα της δεκαετίας του '70, ή στην κατάρρευση των σταλινικών καθεστώτων της ευρώπης στα τέλη της δεκαετίας του '80, είναι βέβαιο ότι στον αραβικό κόσμο συμβαίνει μια κοσμογονία.

Η κρίση των αραβικών καθεστώτων έχει πολλά κοινά με αυτήν των κομμουνιστικών καθεστώτων της Ανατολικής Ευρώπης. Από τη μια, μια κοινωνική πολιτική που αύξησε θεαματικά το μέσο όρο ζωής, μείωσε εξ ίσου θεαματικά τον αναλφαβητισμό και την παιδική θνησἶμότητα και προκάλεσε πληθυσμιακή έκρηξη. Από την άλλη ένα ανελεύθερο καθεστώς, ανίκανο να ικανοποιήσει τις επιθυμίες της νέας γενιάς για αξιοπρεπή ζωή, ανίκανο να δώσει ρόλο σε μια ολοένα αυξανόμενη αριθμητικά μεσαία αστική τάξη, που γέννησαν οι κοινωνικές του μεταρρυθμίσεις.

Οι εξεγέρσεις στην Τυνησία και στην Αίγυπτο, αλλά και οι διαδηλώσεις στην Υεμένη, δεν ξεκίνησαν από τα τζαμιά, αλλά από τα παιδιά του διαδικτύου. Από την άλλη, υπάρχει πάντα μια πλειοψηφία του πληθυσμού η οποία ζει στην ύπαιθρο και στις φτωχογειτονιές των μεγαλουπόλεων, που δεν έχει πρόσβαση στο διαδίκτυο και επιβιώνει χάρη στα ισλαμιστικά κοινωφελή ιδρύματα.

Είναι λοιπόν σαφές ότι στις αραβικές κοινωνίες, από την Υεμένη ως τη Μαυριτανία αρχίζει ένας ανελέητος αγώνας για την εξουσία, που θα καθορίσει το μέλλον του αραβικού κόσμου και όχι μόνο αυτού. Από τη μια είναι τα λαϊκά ρευματα σκέψης, που επιθυμούν τον εκσυγχρονισμό των κοινωνιών, τον εκδημοκρατισμό τους και το πάντρεμα του ισλάμ με τη δημοκρατία, όπως αυτή υπάρχει στη Δυτική Ευρώπη. Από την άλλη είναι τα ισλαμιστικά κινήματα, που ελέγχουν τον κλήρο και, χάρη στα πετροδολάρια της Σαουδικής Αραβίας, ασκούν μεγάλη επιρροή στη φτωχολογιά.

Η σύγκρουση μεταξύ των δυο αυτών ρευμάτων θα είναι σίγουρα αιματηρή. Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι και τα παρακλάδια της Αλ Κάιντα στη Βόρειο Αφρική απεχθάνονται την ατομική ελευθερία, έχουν σημαντική επιροή σε ευρέα τμήματα του πληθυσμού και, το κυριότερο, δεν έχουν τον παραμικρό ενδοιασμό να προκαλέσουν λουτρά αίματος. Οι εξεγερμένοι που ανέτρεψαν τον Μπεν Αλί κι ενδεχομένως απόψε να ανατρέψουν και τον Μουμπάρακ είναι αμφίβολο αν θα μπορέσουν να περιθωριοποιήσουν την ισλαμική εκδοχή του ναζισμού.

Απέναντι σε αυτή τη χιονοστιβάδα των γεγονότων, η Δύση παρακολουθεί τα τεκταινόμενα με απίστευτη αμηχανία. Οι τύραννοι των οποίων οι καρέκλες τρίζουν, ήταν τα χαϊδεμένα της παιδιά. Ακόμα και στην περίτωση της Συρίας το τελευταίο πράγμα που θα επιθυμούσε είναι η ανατροπή του Μπασάρ Αλ Ασάντ. Μολονότι είναι εχθρικός προς τη Δύση, είναι προβλέψιμος.

Επιπλέον, τα μέσα επηρεασμού που διαθέτει απέναντι στην αραβική νεολαία της γενιάς του διαδικτύου είναι περιορισμένα, καθώς έχει ταυτιστεί με τα παραπαίοντα καθεστώτα. Η θέση της αδυνατίζει ακόμα περισσότερο καθώς δεν έχει - ή δε θέλει να έχει - τη δυνατότητα να ασκήσει ουσιαστικές πιέσεις στο Ισραήλ για μια αξιοπρεπή επίλυση στο Παλαιστινιακό ζήτημα, αυτή τη χαίνουσα πληγή στην αξιοπρέπεια κάθε Άραβα.

Και η θέση της Δύσης γίνεται ακόμα δυσχερέστερη καθώς δεν είναι σε θέση - ή δε θέλει να είναι -να ασκήσει ουσιαστικές πιέσεις στο άλλο χαϊδεμένο της παιδί, το θεοκρατικό καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας, που χρηματοδοτεί αφειδώς τα δίκτυα των πιο ακραίων ισλαμιστών, της Αλ Κάιντα.

Απέναντι σε μια σειρά γεγονότων τα οποία οι υπηρεσίες πληροφοριών της δε μπόρεσαν να προβλέψουν και οι πολιτικές της ηγεσίες δεν έχουν τα μέσα να επηρεάσουν, η Δύση καλείται να επαναπροσδιορίσει τη στάση της. Θα υιοθετήσει μια διαλακτική πολιτική απέναντι στις νέες πολιτικές ηγεσίες που θα προκύψουν; Ή θα υψώσει ένα σιδηρούν παραπέτασμα στη Μεσόγειο και θα αναβιώσει την εποχή των σταυροφοριών; Σε κάθε περίπτωση, από την ικανότητα της Δύσης να προσαρμοστεί και να συμβιώσει με την αλλαγή του status quo θα εξαρτηθεί εν πολλοίς και η απάντηση στο μείζον ερώτημα: Οι τύραννοι πέφτουν, θα πέσει όμως και η τυραννία;

Γιάννης Χρυσοβέργης

ΟΙ «ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ» ΚΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΛΑΘΡΑΙΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΟΡΓΗΣ

Οι υστερικές κραυγές με τις οποίες αντέδρασαν στην κήρυξη απεργίας πείνας από 250 μετανάστες, οι οποίοι εδώ και χρόνια περιμένουν να κριθούν οι αιτήσεις τους για πολιτικό άσυλο, ο Πρωθυπουργός και ο Υπουργός Εσωτερικών - δυο άνθρωποι που ποτέ στην πολιτική τους καριέρα μέχρι σήμερα δεν είχαν συμπεριφερθεί έτσι - προκάλεσαν αλλαλγμούς ενθουσιασμού στη ΝΔ και το ΛΑΟΣ, που ετοιμάζονται «να τελειώνουν» με το Πανεπιστημιακό Άσυλο κι εξ ίσου υστερικές κραυγές, που καταγγέλλουν τη «ρατσιστική πολιτική της κυβέρνησης» από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ. Κι ενώ η ουσία της υπόθεσης πήγε, για πολλοστή φορά, άπατη, το ερώτημα που τίθεται είναι αν η κυβερνητική συμπεριφορά είναι αποτέλεσμα ακραίου πανικού ή επικοινωνιακού σχεδιασμού.

Πριν όμως προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε τα αίτια της «έκρηξης οργής» του Πρωθυπουργού, ας ασχοληθούμε με την ουσία του πράγματος: 250 άνθρωποι κάνουν απεργία πείνας γιατί εδώ και χρόνια έχουν υποβάλει αιτήσεις χορήγησης πολιτικού ασύλου και ακόμα περιμένουν απάντηση.

Οι αιτήσεις τους δεν απορρίπτονται, άλλωστε δύσκολα θα μπορούσε κανείς να τις απορρίψει εφαρμόζοντας, ακόμα και με τον πλέον συσταλτικό τρόπο, τη Συνθήκη της Γενεύης. Τους χορηγείται ένας αριθμός πρωτοκόλλου, ένα ροζ χαρτάκι, που τους το ανανεώνουν κάθε χρόνο. Είναι υποχρεωμένοι, βάσει των Ευρωπαϊκών Συνθηκών, να παραμείνουν στην Ελλάδα έως ότου κριθεί η αίτησή τους. Επίσης δεν έχουν το δικαίωμα να εργαστούν, ούτε όμως τους παρέχεται στέγη και τροφή.

Είναι προφανές ότι αν τηρούνταν στοιχειωδώς η νομοθεσία οι άνθρωποι αυτοί θα είχαν προ πολλού πεθάνει από ασιτία. Όμως το ιδιόμορφο νομικό καθεστώς που τους διέπει, τους καθιστά περιζήτητους εργάτες. Εργάτες για μεροκάματα των 3-5 ευρώ στα θερμοκήπια της Μανωλάδας, στις τράτες της Κρήτης, στις βιοτεχνίες των Ελληναράδων που αγοράζουν πρώτη ύλη, παράγουν και πωλούν τελικό προϊόν χωρίς κανένα απολύτως παραστατικό.

η θέση των ανθρώπων αυτών είναι κατά πολύ χειρότερη αυτής των οικονομικών μεταναστών. Ένας οικονομικός μετανάστης, είτε έχει μπει στη χώρα νόμιμα, είτε παράνομα, μετά από μερικά χρόνια βρίσκει τρόπο να αποκτήσει νόμιμη υπόσταση. Ένας υποψήφιος πρόσφυγας ποτέ.τα παιδιά του οικονομικού μετανάστη θα νομιμοποιηθούν, τα παιδιά του πολιτικού πρόσφυγα είναι, από νομική άποψη, ανύπαρκτα. Είναι λοιπόν σαφές ότι πίσω από το φαινομενικά εκτός τόπου και χρόνου νομικό πλαίσιο και διαδικασιών χορήγησης πολιτικού ασύλου κρύβεται μια καλά οργανωμένη βιομηχανία δουλεμπορίου.

Κι αυτό εξηγεί γιατί ενώ στην υπόλοιπη Ευρώπη ο ένας στους τρεις που ζητούν πολιτικό άσυλο το αποκτά, στην Ελλάδα το ποσοστό των χορηγήσεων πολιτικού ασύλου είναι μόλις 1,1%.

Επίσης εξηγεί τους λόγους για τους οποίους η Γερμανία, η Δανία, η Ιρλανδία, η Σουηδία και η Φινλανδία έχουν πάψει να επαναπροωθούν στην Ελλάδα πρόσφυγες που έχουν πάει εκεί μέσω της χώρας μας και εξετάζουν αυτοί τα αιτήματά τους για άσυλο.

Κι ακόμα εξηγεί την «ιερή οργή» του ΛΑΟΣ, της ΝΔ και της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ κατά των 300 φτωχοδιαβόλων που αποφάσισαν να ζητήσουν αυτό που δικαιούνται: να είναι άνθρωποι και όχι ποντίκια. Και η αξίωσή τους αυτή είναι άσχετη με τη συνολικότερη αντιμετώπιση της μετανάστευσης.

Εκείνο που δεν εξηγείται με την πρώτη ματιά είναι η υστερία των στελεχών του ΠΑΣΟΚ. 'Οχι γιατί οι Ελληναράδες που προαναφέραμε δεν ψηφίζουν, μεταξύ πολλών άλλων και ΠΑΣΟΚ. Το αντίθετο ισχύει. Αλλά γιατί μέχρι σήμερα το ΠΑΣΟΚ φρόντιζε επιμελώς να μην εκτίθεται σε τέτοιου είδους ζητήματα, πράγμα που του επέτρεπε να έχει ανοιχτό διάλογο με μεγάλο μέρος των ανθρώπων που, κοινωνικά και πολιτικά, ανήκαν στην Αριστερά.

Γιατί λοιπόν κλείνει μια πόρτα που του εξασφάλιζε ούκ ολίγα ψηφαλάκια εδώ και 35 χρόνια; Κρίση πανικού ή επικοινωνιακός σχεδιασμός; Κι αν πρόκειται για το δεύτερο με τι στόχους;

Η πιθανότερη απάντηση είναι πως πρόκειται για συνδυασμό και των δυο. Ότι, υπό το κράτος του πανικού η κυβέρνηση, επέλεξε το συγκεκριμένο επικοινωνιακό τρικ για να περάσει «πιο εύκολα» το χάπι της άυξησης των τιμών των εισιτηρίων στις αστικές συγκοινωνίες και των ΟΣΕ, της μείωσης των μισθών στον ιδιωτικό τομέα, της νέας περικοπής, μέσω των υποχρεωτικών μετατάξεων, των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων.

Γιατί η κοινωνία έχει ξεπεράσει το σοκ και είναι πλέον έξαλη. Το έδειξαν τα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών. Το δείχνει όμως, πολύ πιο κραυγαλέα, το λεγόμενο κίνημα κατά των διοδίων που, από την 1η Φεβρουαρίου θα γίνει και κίνημα μη πληρωμής εισιτηρίων στις αστικές συγκοινωνίες και σε μερικούς μήνες μπορεί να γίνει και κίνημα λεηλασιών των σουπερμάρκετ.

Όμως, αν, έστω και υπό το κράτος του πανικού, οι δηλώσεις των κυβερνητικών στελεχών, εντάσονται στο πλαίσιο μιας κυβερνητικής επικοινωνιακής πολιτικής, η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη την πολιτική αυτή να την ωθήσει ως τα άκρα. Να παρακάμψει την Πρυτανεία και να στείλει την Αστυνομία στη Νομική σχολή, να απελάσει πάραυτα σιδηροδέσμιους τους απεργούς πείνας, να σύρει στα δικαστήρια τον Πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών ως συνυπαίτιο της κατάληψης, επειδή δεν κάλεσε αυτός την Αστυνομία.

Αν δεν κάνει όλα τα παραπάνω θα γίνει για άλλη μια φορά περίγελως, όπως τη νύχτα του πρώτου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών. Και βέβαια οι δύσμοιροι οι μετανάστες είναι πιο εύκολη υπόθεση από την προκήρυξη εκλογών με αβέβαιο αποτέλεσμα, όμως οι λάτρεις των σκληρών αυτών μεθόδων ψηφίζουν πολύ συγκεκριμένα πράγματα: ΛΑΟΣ και ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Ούτε καν ΝΔ.

Κι αυτό επίσης οφείλει να το γνωρίζει η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, που για άλλη μια φορά εγκλωβίζεται σε μια ρητορική χωρίς, αρχή, μέση και τέλος. Και, το σημαντικότερο, χωρίς η ρητορική αυτή να εντάσσεται σε μια, έστω μεσοπρόθεσμη, πολιτική τακτική.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Λουίτζι Τένκο

Στις διακοπές των χριστουγένων ξενύχτησα ένα βράδυ της Κυριακής και είδα μια ενδιαφέρουσα γαλλική τηλεταινία με θέμα τη ζωή της τραγουδίστριας Δαλιδά, που είχε κάνει μεγάλη διεθνή καριέρα από τα μέσα της δεκαετίας του’50 ως τις αρχές του’80 και που στη Γαλλία φαίνεται πως η φωνή της δεν έχει ξεχαστεί. Ήξερα αρκετά πράγματα για την πορεία της Δαλιδά, αυτό όμως που δεν ήξερα, και που είδα με ενδιαφέρον στην τηλεταινία, ήταν η σχέση της με έναν Ιταλό τραγουδοποιό και η δραματική της κατάληξη.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Ο Λουίτζι Τένκο γεννήθηκε το 1938 και, από έφηβος, έπαιζε ροκ μουσική σε ερασιτεχνικά γκρουπάκια. Σύντομα έγινε επαγγελματίας και ξεκίνησε τη σόλο καριέρα. Κάπου στις αρχές της δεκαετίας του’60, προφανώς υπό την επιρροή του πολιτικού τραγουδιού διαμαρτυρίας, με το Ντύλαν και τη Μπαέζ να είναι δυο από τους πιο γνωστούς εκπροσώπους του, ο Τένκο προσανατολίστηκε προς τη μπαλάντα και άρχισε να γράφει στίχους με κοινωνικό προβληματισμό, επηρεασμένος και από τη γνωριμία του με έναν ποιητή αναρχικών πολιτικών πεποιθήσεων (δε θυμάμαι τώρα το όνομά του). Σε αυτό το σημείο, αρχίσανε και τα προβλήματα με τη λογοκρισία, που τότε δε σήκωνε μύγα στο σπαθί της και δε χαριζόταν σε ένα νεαρό καλλιτέχνη που προσπαθούσε να βρει το δρόμο του, σε ένα όχι φιλικό επαγγελματικό περιβάλλον. Γιατί το πρόβλημα δεν ήταν μόνο η λογοκρισία. Στην τότε ιταλική μουσική σκηνή κυριαρχούσαν οι γλυκανάλατες μελωδίες με ρηχό περιεχόμενο και τα ανώδυνα ποπ χιτάκια, σαν αυτά που κάποια στιγμή ακούσαμε στο πάρτι του Γιάννη. Το ριζοσπαστικό πνεύμα του’68 δεν είχε μπει ακόμα στη μουσική.
Το 1966, έχοντας μια αναγνωρίσιμη καλλιτεχνική πορεία στη χώρα του αλλά ουκ ολίγα προβλήματα αποδοχής από το ευρύτερο κοινό, ο Λουίτζι Τένκο γνωρίζει την τότε μεσουρανούσα Δαλιδά και της παρουσιάζει ένα δείγμα της δουλειάς του. Επρόκειτο για το τραγούδι «Τσάο Αμόρε», που μπορείτε να το ακούσετε στην παρακάτω διεύθυνση του youtube:

http://il.youtube.com/watch?v=D2nmmMhq8_c&playnext=1&list=PLE9B4738454DB97F3&index=73

Νομίζω πως δε χρειάζεται να είναι κανείς ειδήμονας για να πάρει μυρωδιά ότι η φόρμα του τραγουδιού ξέφευγε από τα τότε καθιερωμένα και παρέπεμπε στις μελωδίες που θα ακούγονταν περίπου μια δεκαετία αργότερα. Οι στίχοι μιλούσαν για το κυνήγι της επιτυχίας και της κοινωνικής ανέλιξης και για το τίμημα που πληρώνεται.
Η Δαλιδά ήταν μια πολύ δημοφιλής τραγουδίστρια που τα ανώδυνα σουξεδάκια της ήταν ιδιαίτερα αγαπητά στο πλατύ κοινό (λένε πως ο στρατηγός Ντε Γκωλ τα σιγοτραγουδούσε όταν μεράκλωνε). Σε αντίθεση όμως με την απολίτικη και κοινωνικά ανυποψίαστη δημόσια εικόνα της, στην προσωπική της ζωή δεν ήταν καθόλου αδιάφορη απέναντι στην «εναλλακτική» ας την πούμε μουσική σκηνή και αντιμετώπισε πολύ θετικά το συγκεκριμένο τραγούδι. Στο πρόσωπο του Λουίτζι είδε έναν εμπνευσμένο τραγουδοποιό που θα μπορούσε ίσως να ανανεώσει και τη δική της καριέρα.
Μαζί αποφάσισαν να συμμετάσχουν στο Φεστιβάλ του Σαν Ρέμο, που θα γινόταν το 1967 (αποφάσισαν να μοιραστούν και τη ζωή τους, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία). Εκείνη την εποχή, το κάθε τραγούδι που παρουσιαζόταν στο φεστιβάλ εκτελούνταν δυο φορές: μια από το δημιουργό και μια από έναν άλλο τραγουδιστή. Και αν ο άλλος τραγουδιστής ήταν δημοφιλής, αυτό βοηθούσε στην αποδοχή του τραγουδιού από κοινό και κριτικούς.
Η τηλεταινία δείχνει τους δυο καλλιτέχνες να είναι ιδιαίτερα ευάλωτοι και ανασφαλείς στην προσωπική τους ζωή. Η διαφορά τους ήταν ότι η Δαλιδά είχε τον τρόπο να αποδίδει το μέγιστο των δυνατοτήτων της όταν ήταν πάνω στη σκηνή, ενώ ο Λουίτζι ήταν ικανός να τα θαλασσώσει στο κρίσιμο σημείο. Και αυτό δυστυχώς έγινε στο φεστιβάλ.
Ο Λουίτζι ανέβηκε πρώτος στη σκηνή, πολύ τρακαρισμένος και χωρίς αυτοπεποίθηση. Η όλη του παρουσία δεν έκανε καλή εντύπωση στο κοινό και το χλιαρό χειροκρότημα στο τέλος ουσιαστικά σήμαινε απόριψη. Ήρθε η σειρά της Δαλιδά. Η φτασμένη τραγουδίστρια επιστράτευσε την πείρα της και το κύρος της για να διορθώσει την κατάσταση και φάνηκε να κερδίζει το κοινό. Όμως, η τελική ετυμηγορία ήταν αρνητική. Το τραγούδι αποκλείστηκε από τον τελικό.
Ο Λουίτζι ήταν απαρηγόρητος και έκανε σαν να ήρθε η συντέλεια του κόσμου. Μόνος του πήγε στο ξενοδοχείο, όπου αυτοκτόνησε με μια σφαίρα στον κρόταφο, έχοντας πρώτα αφήσει δίπλα του μια ιδιόχειρη επιστολή, όπου εξηγούσε ότι το απονενοημένο διάβημα ήταν μια πράξη διαμαρτυρίας απέναντι στη νοοτροπία με βάση την οποία κρίνουν τον καλλιτέχνη, κοινό και κριτικοί.
Το φεστιβάλ συνεχίστηκε κανονικά, καθώς έγινε προσπάθεια από τους οργανωτές να περιοριστεί ο θόρυβος. Ωστόσο η αυτοκτονία του νέου καλλιτέχνη είχε σοβαρό αντίκτυπο στην κοινή γνώμη και προβλημάτισε. Λίγο μετά ήρθε το νεολαιίστικο κίνημα του’68, με τη ριζοσπαστική του ματιά πάνω στα πράγματα και τις δικές του αισθητικές αναζητήσεις. Και, από το 1974, έχει καθιερωθεί, στα πλαίσια του φεστιβάλ του Σαν Ρέμο, το βραβείο «Λουίτζι Τένκο». Με αυτήν την έννοια, έχω την εντύπωση ότι το απονενοημένο διάβημα ενός νέου καλλιτέχνη, που λύγισε απέναντι στην αποτυχία του να γίνει αποδεκτός από ένα μη ευνοϊκό περιβάλλον, άνοιξε το δρόμο στο Λούτσιο Ντάλα, στο Λούτσιο Μπατίστι και σε πολλούς άλλους, άγνωστους σ’εμάς τραγουδοποιούς, που γνώρισαν την καταξίωση και σημάδεψαν την ιταλική μουσική σκηνή μετά το’70. Βέβαια στην Ελλάδα, το φιλόμουσο κοινό δεν πολυχαμπάριασε από αυτήν την ενδιαφέρουσα εξέλιξη και την εύρισκε με τα παπάκια του Αλμπάνο και της Ρομίνας. Αλλά τί να κάνουμε, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.
Όσο για τη Δαλιδά, το σοκ ήταν μεγάλο. Ένα μήνα μετά το συμβάν αποπειράθηκε και αυτή να αυτοκτονήσει, αλλά τη γλύτωσαν οι γιατροί. Είκοσι χρόνια μετά, το 1987, το ξαναέκανε, αυτή τη φορά «επιτυχημένα», δυστυχώς...

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

ΦΡΑΧΤΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ

Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως η κοινωνία χειροκροτάει την κατασκευή τείχους στα σύνορα για την «αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης», μιας πιπίλας στα στόματα δεξιών και αριστερών καφενόβιων πολιτικολογούντων. Χωρίς κανείς να λαμβάνει υπ'όψιν του ότι τις ίδιες λύσεις έχουν μετέλθει οι ΗΠΑ εδώ και 15 χρόνια, τα σύνορα με το Μεξικό όμως είναι τρύπια σα γραβιέρα. Χωρίς κανείς να λαμβάνει υπ'όψιν του ότι καμιά ανθρώπινη ύπαρξη δεν είναι «λαθραία». Και χωρίς κανείς να λαμβάνει υπ'όψιν του ότι, το φαινόμενο που ξεκίνησε πριν δυο δεκαετίες και κάθε χρόνο εντείνεται, είναι μονάχα το πρελούδιο μιας ακόμα «μεγάλης μετανάστευσης των λαών». Που στο παρελθόν γκρέμισε δυο κραταιές ευρωπαϊκές αυτοκρατορίες: τη Δυτική και την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Κι ότι λόγω της σοβαρότητάς του απαιτεί σύνθετες κι ακριβές λύσεις, όχι ανέξοδες συνθηματολογίες.

Πανευτυχής ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη ανακοίνωσε την κατασκευή ενός φράχτη κατά μήκος των χερσαίων συνόρων Ελλάδας - Τουρκίας για την αντιμετώπιση της «λαθρομετανάστευσης». Κι ενώ η κοινωνία χειροκροτάει, ΝΔ και ΚΚΕ κάνουν την πάπια, το ΛΑΟΣ ζητάει να στηθούν και πολυβόλα (βλ. σχετικές δηλώσεις του Κοραντή) και ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει «εδώ και τώρα άμεση νομιμοποίηση όλων των μεταναστών». Με την ουσία όμως κανείς δεν ασχολείται. Κι αυτή είναι πως την ίδια μέθοδο εφαρμόζουν εδώ και 15 χρόνια οι ΗΠΑ. Κι η «λαθρομετανάστευση» δεν έχει μειωθεί. Το αντίθετο συμβαίνει. Ποιος λοιπόν ο λόγος της προσφυγής μιας πανάκριβης κι αποδειγμένα αναποτελεσματικής αντιμετώπισης του ζητήματος της μετανάστευσης; Δυο είναι οι εύλογες απαντήσεις και πιθανότατα ισχύουν και οι δυο ταυτόχρονα. Πρώτον, να ξεχάσει η κοινωνία τις μειώσεις των μισθών και δεύτερον να κερδίσει κάποια μεγάλη κατασκευαστική εταιρεία ένα παχυλό συμβόλαιο.
Όμως το πρόβλημα υπάρχει και κανείς δε δικαιούται να το παραγνωρίζει. Και θα συνεχίσει να εντείνεται. Ποιοι είναι αυτοί οι «λαθρομετανάστες»; Είναι ασυνόδευτα παιδιά που έφυγαν 9 και 10 χρονών από το Αφγανιστάν με τα πόδια για να γλυτώσουν από τον πόλεμο, είναι γυναίκες με μωρά στην αγκαλιά από τη Σομαλία και το Σουδάν, που προσπαθούν να γλυτώσουν από τους φανατικούς ισλαμιστές, είναι νέοι άνθρωποι από τη Λωρίδα της Γάζας που προσπαθούν να ξεφύγουν από τον αργό θάνατο στον οποίο τους έχουν καταδικάσει Ισραήλ και Χαμάς, είναι Πακιστανοί οικογενειάρχες που προσπαθούν να στείλουν ένα κομμάτι ψωμί στις οικογένειές τους. Και σ' αυτούς θα προστεθούν σύντομα τα θύματα της πείνας και της έλλειψης πόσιμου νερού που θα προκαλέσει σε πλήθος χωρών η κλιματική αλλαγή, ακόμα κι αν καταφέρουμε να την περιορίσουμε στο πλαίσιο που έχει τεθεί από το Πρωτόκολλο του Κυότο. Είναι με δυο λόγια απελπισμένοι άνθρωποι που δεν έχουν τίποτα να χάσουν και γι αυτό τίποτα δε θα τους εμποδίσει.
Αυτή την τρομερή πραγματικότητα καλείται να αντιμετωπίσει η Ευρωπαϊκή Ένωση και μέχρι τώρα το μόνο που κάνει είναι να κλείνει τα σύνορα. Όμως ακριβώς επειδή οι άνθρωποι που προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε με τείχη του αίσχους είναι απελπισμένοι και θα γίνονται κάθε μέρα περισσότεροι, η αντιμετώπισή τους με στρατιωτικά μέσα είναι ανέφικτη. Το αποδεικνύει περίτρανα η ευρωπαϊκή ιστορία. Η μετανάστευση των γερμανικών φύλων προς τη Δυτική Ευρώπη τον 4ο μ.Χ. αιώνα, προκάλεσε την κατάρρευση της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η μετανάστευση των τουρκικών φύλων στη Μέση Ανατολή και στη Μικρά Ασία προκάλεσε την κατάρρευση της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Υπάρχει κι ένα τρίτο, λιγότερο γνωστό, ιστορικό παράδειγμα. Η επιτυχής διαχείριση της μετανάστευσης των σλαβικών φύλων στα Βαλκάνια από την ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Η οποία δε φείσθηκε πόρων προκειμένου να τους εκχριστιανίσει και να τους βοηθήσει να συγκροτήσουν κρατικές οντότητες στις παρυφές της επιτρέποντας παράλληλα την ελεγχόμενη μετανάστευσή τους και σε εδάφη της Αυτοκρατορίας.
Η αντιμετώπιση του νέου αυτού κύματος μετανάστευσης που προαναγγέλλεται στην Ευρώπη απαιτεί ένα σύνολο μη κατασταλτικών συμπληρωματικών μεταναστευτικών πολιτικών.
Πρώτον μια ενιαία πολιτική χορήγησης ασύλου. Είναι αδιανόητο να μη χορηγείται άσυλο και προστασία σε ασυνόδευτους ανήλικους και σε γυναίκες με μωρά παιδιά, απ' όπου κι αν προέρχονται. Είναι αδιανόητο να μη χορηγείται άσυλο σε ανθρώπους που έρχονται από εμπόλεμες χώρες.
Ταυτόχρονα επιβάλλεται μια γενναιόδωρη υποδοχή αυτών που έρχονται για να ξεφύγουν από τη φτώχεια, χωρίς οι χώρες τους να είναι εμπόλεμες. Στους ανθρώπους αυτούς πρέπει να προσφερθεί η δυνατότητα να ασκήσουν ένα επάγγελμα που θα τους εξασφαλίζει μια αξιοπρεπή ζωή στον τόπο τους. Πρέπει να τους προσφερθεί η εκμάθηση του επαγγέλματος και τα μέσα να ξεκινήσουν την άσκησή του στον τόπο προέλευσής τους. Κι από κοντά να υπάρχει εξασφαλισμένη επαγγελματική συμβουλευτική και τεχνική υποστήριξη.
Όλα αυτά απαιτούν πολύμορφες και πολύπλοκες πολιτικές υποδοχής, συνεργασίες με τρίτες χώρες, λεπτομερή παρακολούθηση των μεταναστευτικών τάσεων και συνεχή εκπόνηση σχεδίων διαχείρισής τους στο πλαίσιο του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Βεβαίως όλα αυτά δε μπορούν να γίνουν σε εθνικό επίπεδο. Η απάντηση αυτή ή θα είναι ευρωπαϊκή ή δε θα υπάρξει. Αν όμως δεν υπάρξει η μοίρα της Ευρώπης είναι προδιαγεγραμμένη. Θα είναι αυτή των δυο Ρωμαϊκών Αυτοκρατοριών.

Βίκτορ Ορμπάν: από την κομμουνιστική νομενκλατούρα στο τιμόνι της Ευρώπης

Κέρδισε τις εκλογές με 53%, ποσοστό που του επέτρεψε τον έλεγχο των δυο τρίτων της Βουλής. Μέσα σε επτά μήνες τροποποίησε δέκα φορές το Σύνταγμα της Ουγγαρίας, κατήγγειλε τη διεθνή συνθήκη που καθορίζει τα σύνορα της χώρας, συγκρούστηκε με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, επέβαλε πλήθος φόρων σε τράπεζες και ξένες επιχειρήσεις, θέσπισε τον ασφυκτικό έλεγχο της δικαστικής εξουσίας και των ΜΜΕ από το κόμμα του. Για το Βίκτορ Ορμπάν ο λόγος, τον αμφιλεγόμενο Πρωθυπουργό της Ουγγαρίας, που την 1η Ιανουαρίου ανέλαβε τα ηνία της εξάμηνης προεδρίας της ΕΕ, εν μέσω αμφιβολιών για την ικανότητά του να διαχειριστεί το πλήθος των κρίσιμων ζητημάτων που πρέπει να διευθετηθούν.
Παιδί της «κομμουνιστικής αριστοκρατίας»
Ο γεννημένος το 1963 Βίκτορ Ορμπάν, παρακολούθησε, σύμφωνα με την επίσημη βιογραφία του, στο λύκειο μαθήματα αγγλικής γλώσσας και σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Βουδαπέστης. Τόσο το δικαίωμα εκμάθησης της αγγλικής γλώσσας όσο και οι νομικές σπουδές ήταν, στο κομμουνιστικό καθεστώς, προνόμια των παιδιών των υψηλόβαθμων στελεχών του κόμματος και των απόλυτα πιστών στην κομματική ηγεσία στελεχών της Κομμουνιστικής Νεολαίας.
Έχοντας αντιληφθεί το πνεύμα των καιρών αποστασιοποιείται από το Κομμουνιστικό Κόμμα και το 1988 είναι ιδρυτικό μέλος της Συμμαχίας των Νέων Δημοκρατών (FIDESZ). Η ανάρρησή του στην κομματική ηγεσία το Μάιο του 1993, σηματοδοτεί τη μετάλλαξη του κόμματος από φιλελεύθερο σε συντηρητικό εθνικιστικό.
Εξελέγη για πρώτη φορά Πρωθυπουργός το 1998. Επί πρωθυπουργίας του η Ουγγαρία έγινε μέλος του ΝΑΤΟ, οι επιδόσεις του όμως στην οικονομία δεν ήταν λαμπρές, με αποτέλεσμα την ήττα στην εκλογική αναμέτρηση του 2002. Λίγους μήνες αργότερα εξελέγη αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (Χριστιανοδημοκράτες).
Σαρωτικές εκλογές στην Ουγγαρία
Η πρώτη του ενέργεια ευθύς μόλις κέρδισε τις εκλογές του Απριλίου 2010 ήταν να περάσει ψήφισμα από την ουγγρική Βουλή με το οποίο καταγγέλλονταν η Συνθήκη του Τριανόν, του 1920, που καθορίζει τα σύνορα της χώρας, και παρέχονταν η ουγγρική ιθαγένεια σε οποιοδήποτε ουγγρικής καταγωγής πολίτη άλλης χώρας. Η ενέργεια αυτή προκάλεσε έντονες αντιδράσεις της Ρουμανίας και, κυρίως, της Σλοβακίας, όπου ζει μια πολυάριθμη ουγγρική μειονότητα.
Ο επόμενος στόχος της κυβέρνησης Ορμπάν ήταν το Συνταγματικό Δικαστήριο της χώρας. Με συνταγματική μεταρρύθμιση άλλαξε ο τρόπος εκλογής των μελών του, με τρόπο που να επιτρέπει τον απόλυτο έλεγχο του δικαστηρίου από το κυβερνόν κόμμα.
Στη συνέχεια απέρριψε το πρόγραμμα λιτότητας που είχε επιβληθεί στη χώρα σε αντάλλαγμα ενός δανείου 20 δισεκατομμυρίων ευρώ από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο(ΔΝΤ) το 2008. Η ενέργειά του αυτή οδήγησε σε κρίση τις σχέσεις της Ουγγαρίας με το διεθνή οργανισμό και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η μικτή αντιπροσωπεία ΔΝΤ – ΕΕ προσπαθούσε επί μέρες να συναντήσει το νεοεκλεγέντα Πρωθυπουργό, ο οποίος τους παρέπεμπε στον υπουργό Οικονομικών του. Αποτέλεσμα του ναυαγίου των διαπραγματεύσεων ήταν η αναστολή χορήγησης των δόσεων του δανείου και η απότομη η υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας από τους οίκους αξιολόγησης.
Προκειμένου να αντικαταστήσει τα απολεσθέντα έσοδα η κυβέρνηση του Ορμπάν επέβαλε έκτακτες φορολογίες με αναδρομική ισχύ από την αρχή του 2010 στις τράπεζες, στις ασφαλιστικές εταιρείες, στις εταιρείες ενέργειας, τηλεπικοινωνιών, καθώς και στις εταιρείες λιανεμπορίου. Φορολογία που προκάλεσε την απότομη πτώση της κερδοφορίας των επιχειρήσεων και την ανοιχτή σύγκρουση του Βίκτορ Ορμπάν με τον Πρόεδρο της Κεντρικής Τράπεζας της χώρας..
Κι ενώ επισήμως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή παρακολουθεί τα τεκταινόμενα χωρίς να αντιδρά, δεκαπέντε μεγάλες ευρωπαϊκές εταιρείες αποφάσισαν να προσφύγουν, στις αρχές Δεκεμβρίου, στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο κατά της Ουγγαρίας.
Τελευταίος, αλλά όχι έσχατος, στόχος του Βίκτορ Ορμπάν ήταν τα ΜΜΕ. Με νόμο που τίθεται σε ισχύ από 1ης Ιανουαρίου 2011, συγκροτείται αρχή εποπτείας των ΜΜΕ με ασαφείς αρμοδιότητες, αλλά σαφέστατες διαθέσεις φίμωσης των μη αρεστών στην κυβέρνηση μέσων.
Μια δύσκολη προεδρία
Από την 1η Ιανουαρίου η Ουγγαρία ανέλαβε την εξάμηνη προεδρία της ΕΕ. Ο Βίκτορ Ορμπάν καλείται να επιδείξει διαπραγματευτικές ικανότητες, καθώς, σύμφωνα με την απόφαση της Συνόδου Κορυφής του Δεκεμβρίου, πρέπει να τροποποιηθεί η Συνθήκη της Λισσαβώνας, προκειμένου να καταστεί δυνατή η συγκρότηση του μόνιμου Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης. Και, μολονότι ο μηχανισμός αυτός αφορά μόνο τα Κράτη της Ευρωζώνης, η τροποποίηση της Συνθήκης πρέπει να έχει κυρωθεί από το σύνολο των 27 Κρατών-μελών μέχρι τον προσεχή Μάρτιο. Θα μπορέσει άραγε ο Βίκτορ Ορμπάν να επιδείξει αυτό που ποτέ δεν επέδειξε στη μέχρι σήμερα πολιτική σταδιοδρομία του; Σύνεση, ευελιξία και πειθώ; Έχει τη δυνατότητα να κατανοήσει τη σημασία του διακυβεύματος; Η διακυβέρνηση της Ουγγαρίας το τελευταίο επτάμηνο γεννά εύλογες αμφιβολίες.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Φεγγάρια μακρινά (λόγος περί του απρόσιτου)

Και μετά από το κείμενο-κραυγή ενός λαού που βρίσκεται στη δίνη μακρόχρονων γεωπολιτικών αντιθέσεων, αλλάζουμε κλίμα με ένα κείμενο ομφαλοσκόπησης, για την οποία υπάρχουν περιθώρια, κυρίως σε συνθήκες στοιχειώδους, έστω, πολιτικής σταθερότητας και υλικής ευμάρειας. Στο κάτω κάτω ανθρώπινο είναι να τρώγεται κανείς με τα ρούχα του, μερικές φορές...

Άλλαξαν πολλά στην καθημερινότητά μου τον τελευταίο καιρό. Και βλέπω τα πράγματα να ανακυκλώνονται και να επανασυνδέονται μεταξύ τους αρμονικά, μας είπε η παλιά γνώριμη από τον καιρό της Μήλου, σε ένα μπαράκι όπου βρεθήκαμε λίγο μετά τα Χριστούγεννα. Εμείς την κοιτάζαμε με κάποια απορία.
Δεν καταλαβαίνετε, ε; Να το πω αλλιώς λοιπόν. Προσέχω τη διατροφή μου, κάνω πράγματα που με ενδιαφέρουν και ξαναβρήκα το φεγγάρι μου.
Εγώ δεν κάνω κανένα σχόλιο, αφήνω για λίγο τις δυο φίλες μου να κουβεντιάσουν μεταξύ τους και βάζω το μυαλό μου να δουλέψει για να πιάσω το νόημα. Επαναφέρω στη μνήμη μου την προ δεκαπενταετίας ξενιασιά της Μήλου, με τις σούρες και τα χαζοξενύχτια. Τότε που είχαμε καιρό για συζήτηση και που ξεδιπλώναμε αβίαστα πτυχές του εαυτού μας, στο βαθμό που νιώθαμε άνετα με τον περίγυρό μας.
Τότε ήταν που η παλιά μου φίλη μου είχε μιλήσει για τις πρώτες της εμπειρίες συμμετοχής της στο χώρο των αναρχικών (τέλος της δεκαετίας του’80). Πολυδαίδαλος, απ’όσο έχω καταλάβει, και πολυδιασπασμένος, όπως και ο χώρος της αριστεράς. Το τί ακριβώς πρεσβεύει ο ένας και ο άλλος, ποτέ δε μπήκα στον κόπο να ψάξω. Και κοντά στα γκρουπούσκουλα και στις πρώτες αψιμαχίες με τη μπατσαρία, να και η φιγούρα ενός νέου παιδιού, που έμελλε να γίνει το αντικείμενο του ανεκπλήρωτου πόθου της επίσης νέας, τότε, κοπέλας.
Ο πόθος για μια γυναίκα μπορεί να μετουσιωθεί σε αγάπη για την ελευθερία, ή σε αφοσίωση στην επαναστατική υπόθεση, υποστηρίζει η ψυχανάλυση. Κάτι τέτοιο εξάλλου μας είχε πει κάποτε και ο Μήτσος, σε μια συζήτηση που είχαμε κάνει στο Σκάρλετ. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, αν βέβαια το ερμηνευτικό σχήμα ισχύει, το αντικείμενο του πόθου είναι άντρας και προϊόν της μετουσίωσης η αναρχική ουτοπία, εξίσου ανέφικτη και απρόσιτη με το αντικείμενο του πόθου.
Ήσουνα φεγγάρι κι’ημουνα πουλί, πέταξα ψηλά για να σε φτάσω, τραγούδησε η μακαρίτισα η Δημητριάδη. Η προσήλωση στο απρόσιτο μπορεί να είναι πηγή έμπνευσης και δημιουργίας, ή να χαράξει μια αυτοκαταστροφική πορεία, ή, ακόμα, και τα δυο μαζί. Ο καθένας μας, στο βαθμό που ένιωσε την αίσθηση του απρόσιτου, ή του ανέφικτου, ή του ανεκπλήρωτου, με όποια μορφή και να πήρε αυτό, μπορεί να κάνει τον απολογισμό του.

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΑΖΑ

Ήμουν έτοιμος να κάνω μιαν άλλη ανάρτηση. Βρήκα στα mail μου όμως αυτή την επιστολή, πρόχειρα μεταφρασμένη στα ελληνικά. Επιμελήθηκα τη μετάφραση - ευτυχώς συνοδεύονταν από το αγγλικό κείμενο, που όμως κι αυτό ήταν μετάφραση από τα αραβικά - καί την αναδημοσιεύω, με την παράκληση σε όσους τη διαβάσουν να τη διανείμουν σε όλες τις επαφές τους. Δεν ξέρω αν οι άνθρωποι αυτοί είναι πολλοί ή λίγοι και δε με νοιάζει. Μου αρκεί που αγωνίζονται για ελευθερία, ειρήνη και αξιοπρέπεια μόνοι τους και εναντίον όλων

Γιάννης Χρυσοβέργης

Η ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΤΗΣ ΓΑΖΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ

Fuck Hamas. Fuck Israel. Fuck Fatah. Fuck UN. Fuck USA!
Εμείς, οι νέοι της Γάζας δεν αντέχουμε άλλο, το Ισραήλ, τη Χαμάς, την κατοχή, την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την αδιαφορία της διεθνούς κοινότητας! Θέλουμε να ξεφωνίσουμε και να σπάσουμε αυτό το τείχος της σιωπής, της αδικίας και της αδιαφορίας έτσι όπως τα ισραηλινά F16 σπάζουν το φράγμα του ήχου· να ξεφωνίσουμε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας για να εξορκίσουμε την τρομερή απογοήτευση, που μας κατατρώει εξαιτίας της απελπιστικής κατάστασης στην οποία ζούμε. Είμαστε σαν ψείρες ανάμεσα σε δύο νύχια, ζούμε έναν εφιάλτη μέσα σε έναν εφιάλτη, δεν υπάρχει χώρος για ελπίδα, δεν υπάρχει χώρος για ελευθερία.
Έχουμε σιχαθεί αυτή την πολιτική αντιπαράθεση.
Έχουμε σιχαθεί τις κατασκότεινες νύχτες με τα αεροπλάνα να κάνουν κύκλους πάνω από τα σπίτια μας.
Έχουμε σιχαθεί τις δολοφονίες αθώων γεωργών στη νεκρή ζώνη επειδή καλλιεργούν τη γη τους.
Έχουμε σιχαθεί τους μουσάτους τύπους, που τριγυρνούν ένοπλοι, κάνουν κατάχρηση εξουσίας και ρίχνουν στη φυλακή νέους ανθρώπους που διαδηλώνουν γι’ αυτό που πιστεύουν.
Έχουμε σιχαθεί το τείχος της ντροπής, που μας χωρίζει από το υπόλοιπο της χώρας μας και μας κρατάει φυλακισμένους σ’ ένα κομμάτι γης στο μέγεθος ενός γραμματόσημου.
Έχουμε σιχαθεί τη ρετσινιά του τρομοκράτη, του φανατικού με τα εκρηκτικά στις τσέπες και το σκοτεινό βλέμμα.
Έχουμε σιχαθεί την αδιαφορία με την οποία μας αντιμετωπίζει η διεθνής κοινότητα.
Έχουμε σιχαθεί τους επονομαζόμενους ειδικούς, ειδικούς στη διατύπωση ανησυχιών και στο σχεδιασμό ψηφισμάτων, αλλά δειλούς όταν πρέπει να εφαρμόσουν όσα συμφώνησαν.
Έχουμε σιχαθεί τη μίζερη ζωή μας, τις φυλακίσεις από τους ισραηλινούς, τους ξυλοδαρμούς της Χαμάς, την αδιαφορία του υπόλοιπου κόσμου.
Η οργή που συνταράσσει το είναι μας και η απογοήτευσή μας θα μας καταστρέψουν εκτός κι’ αν βρούμε έναν δρόμο, να διοχετεύσουμε αυτήν την ενέργεια σε κάτι που θα τρομάξει το κατεστημένο και που θα μπορέσει να μας δώσει ελπίδα. Η τελευταία σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της απελπισίας ήταν στις 30 Νοεμβρίου, όταν, οπλισμένοι ως τα δόντια αστυνομικοί της Χαμάς ήρθαν στο SHAREK YOUTH FORUM, μια πρωτοπόρα οργάνωση νεολαίας (www.sharek.ps), πέταξαν όλο τον κόσμο έξω, συνέλαβαν κάποιους και απαγόρευσαν τη λειτουργία της Sharek. Μερικές μέρες αργότερα, οι διαδηλωτές μπροστά στα γραφεία της SHAREK υπέστησαν άγριο ξυλοδαρμό και μερικοί από αυτούς συνελήφθησαν. Ζούμε πραγματικά έναν εφιάλτη μέσα σ΄ έναν εφιάλτη. Είναι δύσκολο να βρούμε λόγια για να εκφράσουμε την πίεση κάτω από την οποία βρισκόμαστε Μετά βίας επιζήσαμε της ισραηλινής επίθεσης του Δεκέμβρη του 2008, όταν καταστράφηκαν χιλιάδες σπίτια κι ακόμα περισσότερες ζωές και όνειρα. Δεν ξεφορτώθηκαν τη Χαμάς όπως επιθυμούσαν, όμως σίγουρα μας τρομοκράτησαν για πάντα και άφησαν σε όλους συμπτώματα μετατραυματικού στρες, γιατί δεν υπήρχε τρόπος διαφυγής.
Είμαστε νέοι με βάρος στην καρδιά. Κουβαλάμε μέσα μας τόσο βάρος, που μας είναι δύσκολο να χαρούμε ένα ηλιοβασίλεμα Πως μπορεί να χαρεί κανείς όταν μαύρα σύννεφα βάφουν τον ορίζοντα και ζοφερές αναμνήσεις αναδύονται κάθε φορά που κλείνουμε τα μάτια; Χαμογελάμε για να κρύψουμε τον πόνο. Γελάμε για να ξεχάσουμε τον πόλεμο. Ελπίζουμε, για να μην αυτοκτονήσουμε εδώ και τώρα.
Στη διάρκεια του πολέμου πειστήκαμε ότι το Ισραήλ θέλει να μας σβήσει από το πρόσωπο της γης. Τα τελευταία χρόνια η Χαμάς έκανε ό,τι μπορούσε για να ελέγξει τις σκέψεις, τη συμπεριφορά και τις επιθυμίες μας. Είμαστε μία γενιά νέων ανθρώπων που έχει συνηθίσει, να αντιμετωπίζει πυραύλους, να φέρνει σε πέρας αυτό που μοιάζει ακατόρθωτο: να ζει μια κανονική και υγιή ζωή και να γίνεται μετά βίας ανεκτή από μία μαζική οργάνωση που έχει εξαπλωθεί στην κοινωνία μας σαν ένα κακό καρκίνωμα, που προκαλεί το χάος και σκοτώνει όλα τα ζωντανά κύτταρα, όλες τις σκέψεις και τα όνειρα και που παραλύει τους ανθρώπους με το καθεστώς τρόμου που έχει επιβάλει. Για να μην αναφέρουμε τη φυλακή στην οποία ζούμε, μια φυλακή που έφτιαξε μία λεγόμενη δημοκρατική χώρα
Η ιστορία επαναλαμβάνεται κατά το σκληρότερο τρόπο και κανείς δε φαίνεται να ανησυχεί γι’ αυτό. Φοβόμαστε. Εδώ στη Γάζα φοβόμαστε ότι θα μας φυλακίσουν, θα μας ανακρίνουν, θα μας δείρουν, θα μας βασανίσουν, θα μας βομβαρδίσουν, θα μας σκοτώσουν. Παντού υπάρχουν περιορισμοί. Δε μπορούμε να κινηθούμε, όπως θέλουμε, να πούμε ό,τι θέλουμε, να κάνουμε ό,τι θέλουμε, μερικές φορές δε μπορούμε καν να σκεφτούμε τι θέλουμε. Η κατοχή έχει κυριεύσει τα μυαλά και τις καρδιές μας κι αυτό μας κάνει να χύνουμε ατέλειωτα δάκρυα απογοήτευσης κι οργής.
Δε θέλουμε να μισήσουμε. Δε θέλουμε να νιώθουμε όλα αυτά τα συναισθήματα, δε θέλουμε πια να είμαστε θύματα. ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ! Φτάνει ο πόνος, τα δάκρυα, η δυστυχία, ο έλεγχος, οι περιορισμοί, η δικαιολόγηση των αδικαιολόγητων, η τρομοκρατία, τα βασανιστήρια, οι συγνώμες, οι βομβαρδισμοί, οι νύχτες αγρύπνιας, οι νεκροί πολίτες, οι φανατικοί πολιτικοί, οι θρησκευτικές ανοησίες, οι φυλακίσεις. ΩΣ ΕΔΩ ΚΑΙ ΜΗ ΠΑΡΕΚΕΙ! Δεν είναι αυτό το μέλλον που θέλουμε!
Θέλουμε τρία πράγματα. Θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι. Θέλουμε να ζούμε μια κανονική ζωή. Θέλουμε ειρήνη. Θέλουμε πολλά; Είμαστε ένα κίνημα ειρήνης που αποτελείται από νέους ανθρώπους στη Γάζα και υποστηρικτές σε άλλα μέρη και δεν θα ησυχάσουμε μέχρι ο καθένας σ’ αυτόν τον κόσμο μάθει την αλήθεια για τη Γάζα. Και με τέτοιο τρόπο που καμιά σιωπηρή συνενοχή ή εκκωφαντική αδιαφορία να μην είναι αποδεκτή.
Αυτή είναι η διακήρυξη των νέων της Γάζας για την Αλλαγή.
Θ’ αρχίσουμε καταστρέφοντας την κατοχήπου μας περικυκλώνει, θα βγούμε απ’ αυτή τη διανοητική φυλακή και θα ξανακερδίσουμε την αξιοπρέπεια και την αυτοεκτίμησή μας. Θα σηκώσουμε τα κεφάλια μας ψηλά, ακόμα και αν συναντήσουμε αντίσταση. Θα δουλεύουμε μέρα και νύχτα για να αλλάξουμε αυτή την ελεεινή μας καθημερινότητα. Θα χτίζουμε όνειρα όπου συναντάμε τείχη.
Ελπίζουμε μόνο, ότι εσύ-ναι, εσύ, αυτός ή αυτή που τώρα μόλις διάβασες αυτή τη διακήρυξη, μπορείς να μας υποστηρίξεις. Για να βρεις πως, γράψε κάτι στο facebook ή επικοινώνησε απευθείας: freegazayouth@hotmail.com
Θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι,
Θέλουμε να ζήσουμε,
Θέλουμε ειρήνη.
Γάζα, 26-12-2010,