ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΙΣ ΘΑ ΑΡΧΙΣΟΥΝ ΜΕΤΑ ΤΗ ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ

Η αμφίσημη διαπραγματευτική τακτική της ελληνικής κυβέρνησης είναι απόρροια μιας αμφίθυμης λαϊκής εντολής, που και κοινωνική πολιτική θέλει και «αντί πάσης θυσίας» παραμονή στο ευρώ.

Όμως, πλην απρόσμενης εξαιρετικά ευχάριστης έκπληξης, η κυβέρνηση θα κριθεί τελικά από την ικανότητά της να διαχειριστεί τη στάση πληρωμών, που δείχνει αναπόφευκτη, έως και επιθυμητή από σημαντικό αριθμό θεσμικών ευρωπαϊκών παραγόντων.

Από την επιτυχία ή την αποτυχία αυτής της διαχείρισης θα κριθεί και το αν θα γίνει μια ουσιαστική διαπραγμάτευση με τους εταίρους.

Τα όποια αποτελέσματα της αποψινής πενταμερούς σύσκεψης που κατέληξε να είναι επταμερής με οκτώ συμμετέχοντες κατά πάσα πιθανότητα θα διακρίνονται από μια «δημιουργική αμφισημία» ανάλογη αυτής της συμφωνίας της 20ης Φεβρουαρίου.

Θα ήταν λάθος να μην πιστωθεί η σύγκλισή της ως διαπραγματευτική επιτυχία της κυβέρνησης, μιας και συνιστά την πρώτη ουσιαστική συζήτηση σε επίπεδο κορυφής για τη διαχείριση του ελληνικού χρέους, ακόμα και αν, όπως διαρρέουν οι «κοινοτικές πηγές» τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, θα αποφασίσει τη σύγκλιση ενός νέου Eurogroup.

Πολύ περισσότερο που η σύγκλισή της προκάλεσε σειρά επιθυμητών, για την ελληνική κυβέρνηση, αντιδράσεων από άλλα Κράτη-μέλη και αύριο θα υπάρξει, έστω και άτυπα, ενημέρωση της Συνόδου Κορυφής για όσα συζητούνται.

Όμως, είτε μας αρέσει είτε όχι, η ελληνική κυβέρνηση είναι απελπιστικά μόνη απέναντι στο σύνολο των υπολοίπων Ευρωπαϊκών χωρών, κι αυτό το ήξερε πριν από τις εκλογές κι αυτή κι εμείς.

Όταν οι εκπρόσωποι των θεσμικών οργάνων «βιάζονται» να υπάρξει λύση, ενοούν ένα κια μόνο πράγμα: να εφαρμοστεί η υφεσιακή πολιτική που ούτε η κυβέρνηση Σαμαρά τόλμησε να εφαρμόσει, γι αυτό άλλωστε κι έγιναν οι εκλογές. Αλλιώς σίγουρα θα είχε εξαγοραστεί ο επαρκής αριθμός βουλευτών για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.

Εντούτοις, ακόμα κι αν ήθελε η ελληνική κυβέρνηση να κάνει την περιβόητη «κωλοτούμπα», την οποία ευαγγελίζονται, προς το παρόν με τη λογική του «ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται», ΠΑΣΟΚ και ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, αυτό πλέον δε μπορεί να συμβεί.

Η απίστευτα επιθετική ρητορική κατά της ελληνικής κυβέρνησης, με απίστευτα απαξιωτικούς προσωπικούς χαρακτηρισμούς κατά υπουργών,από πλευράς του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, αλλά και άλλων στελχών της γερμανικής κυβέρνησης, Χριστιανοδημοκρατών και σοσιαλδημοκρατών - μέχρι στιγμής μόνο η Καγκελάριος έχει αυστηρά πολιτικό λόγο -  έχουν δημιουργήσει νέα δεδομένα.

Η «κωλοτούμπα», αν γίνει, θα είναι συνώνυμη με μια βαριά εθνική ήττα για πολύ μεγάλο κομάτι της κοινωνίας. Με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό.

Η άρνηση της κυβέρνησης να κάνει αυτή την «κωλοτούμπα» όμως μοιραία οδηγεί σε στάση πληρωμών.

Είναι πλέον προφανές πως αυτό που παίζεται στην Ελλάδα δεν είναι ούτε μια ιδεολογική εμμονή, ούτε ένα λάθος.

Η μελέτη που δείχνει ότι οι φόροι που πληρώνουν οι φτωχότεροι πολίτες στα πέντε χρόνια της χρεοκοπίας αυξήθηκαν κατά 337% ενώ αυτοί που πληρώνουν οι πλουσιότεροι κατά 9% προέρχεται από γερμανικό ίδρυμα. Η ίδια μελέτη αποδεικνύει ότι οι φτωχότεροι πολίτες έχασαν μέχρι και το 86% του εισοδήματός τους αυτά τα χρόνια, ενώ οι πλουσιότεροι μόλις 16% (και κάποιοι αύξησαν σκανδαλωδώς τον πλούτο τους θα σημειώναμε εμείς).

Στις Βρυξέλες δε γίνεται συζήτηση με βάση αυτό που αποκαλείται «κοινή λογική» των αριθμών, γιατί σε αυτή την περίπτωση όλοι θα είχαν πειστεί πως κάτι άλλο πρέπει να γίνει.

Επρόκειτο για ένα γερμανικής έμπνευσης σχέδιο δημιουργίας στην Ευρώπη μιας εκτεταμένης ειδικής οικονομικής ζώνης - με χώρο πειραματισμού την Ελλάδα και προοπτική να απλωθεί τουλάχιστον στους πρώην δορυφόρους της ΕΣΣΔ και στη ευρωπαϊκή ακτή της Μεσογείου - όπου οι άνθρωποι θα εργάζονται με μεροκάματα, δικαιώματα και περιβαλλοντικές συνθήκες Κϊνας. 

Σε αυτές τις ειδικές οικονομικές ζώνες θα μπορούσε να επαναπατριστεί το σύνολο της ευρωπαϊκής βιομηχανίας που σήμερα αναζητεί φτηνά μεροκάματα στην Κίνα, αλλά που, λόγω του αυξανόμενο αμερικανοκινεζικού ανταγγωνισμού, μπορεί να χρειαστεί να επαναπατριστεί.

Για την επιτυχία αυτού του σχεδίου πρέπει να συντριβεί η παρούσα κυβέρνηση, κυρίως για να μη μεταδοθεί το κακό παράδειγμα στην Ισπανία και στις άλλες χώρες.

Σε αυτό το πλαίσιο μοναδικό επιχείρημα της ελληνικής κυβέρνησης είναι η γεωπολιτική της θέση και οι συνέπειες που θα μπορούσε να έχει, οικονομικές και πολιτικές, μια κατάρρευση - πλήρης ενοούμε γιατί είναι εδώ και έξι χρόνια σε ελεύθερη πτώση - της ελληνικής οικονομίας.

Κι ίσως, ο μόνος τρόπος για να γίνει κατανοητό αυτό το επιχείρημα είναι να γίνει η στάση πληρωμών με την οποία την απειλούν οι συνομιλητές της.

Σε τελική ανάλυση η ελληνική οικονομία λειτουργεί πλέον σε συνθήκες ισορροπίας τον τελευταίο χρόνο.ισορροπίας της φτώχειας και της στασιμότητας, αλλά ισορροπίας σε κάθε περίπτωση. Ο δανεισμός πλέον είναι για την αναχρηματοδότηση του δημόσιου χρέους.

Για να μπορέσει όμως η κυβέρνηση να καταστήσει πειστικό το επιχείρημά της προς το εξωτερικό πρέπει πρώτα από όλα να πάρει τα μέτρα της για να μη λείψουν τα απαραίτητα στο εσωτερικό. Κάτι που απαιτεί σοβαρά σχέδια.

Από την επιτυχία ή την αποτυχία της κυβέρνησης να διαχειριστεί αυτή ακριβώς την κρίση που πολλοί - σίγουρα όχι όλοι - Ευρωπαίοι (αλλά και η εγχώρια άρχουσα τάξη) προωθούν θα κριθεί και το αν θα μπορέσει να ανοίξει τη συζήτηση της αναδιάρθρωσης του χρέους και της ανάγκης υιοθέτησης, σε ευρωπαΪκό επίπεδο, μιας αναπτυξιακής πολιτικής.

Ίδωμεν...

Γιάννης Χρυσοβέργης 

Υ.Γ. Ευχαριστώ θερμά το συνάδελφο και φίλο Γιάννη Δερμεντζόγλου για την άδειά του να χρησιμοποιήσω το σκίτσο του.