Ο ΑΤΑΚΤΟΣ ΛΟΓΟΣ είναι από το βράδυ της Δευτέρας 30 Μαρτίου 2015 φτωχότερος.
Ο Γιώργος Αιμ. Σκιάνης, μετά από μια μάχη δυόμισι χρόνων με τον καρκίνο, δεν είναι πια κοντά μας.
Έφυγε σεμνά κι αθόρυβα, όπως είχε επιλέξει να ζει.
Όσοι είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε χάσαμε έναν υπέροχο φίλο και σύντροφο.
Οι γραμμές που ακολουθούν είναι σκόρπιες προσωπικές αναμνήσεις από στιγμες μαζί του.
Με το Γιώργο γνωριζόμασταν ήδη από το σχολείο. Ήταν μια τάξη κάτω από εμένα, αλλά παρέα αρχίσαμε να κάνουμε όταν τελειώσαμε το σχολείο.
Πάντα λιγομίλητος και φαινομενικά αφηρημένος, όμως σε εξέπλησσε με την οξυδέρκεια των παρατηρήσεών του όταν αποφάσιζε πως άξιζε τον κόπο να πει κάτι. Θυμάμαι ένα βράδυ στου Γκύζη, κατά τα τέλη της δεκαετίας του '70. Μια παρέα τεσσάρων ανθρώπων υποτίθεται ότι χωρίζαμε για να πάμε στα σπίτια μας ενώ συζητούσαμε με πάθος τις πολιτικές εξελίξεις στην Ιταλία. Το επίπεδο της συζήτησης κάτι μεταξύ «βαθυστόχαστης» πολιτικής ανάλυσης και χαβαλέ. Ο μόνος που δεν είχε μιλήσει στο εικοσάλεπτο εκείνο ήταν ο Γιώργος. «Μου φαίνεται ότι ώρες - ώρες γινόμαστε γελοίοι», σχολίασε όταν απομείναμε δυο κι αυτός πήγαινε για το σπίτι του ενώ εγώ πήγαινα για τη στάση του λεωφορείου που θα με οδηγούσε στο δικό μου.
Βρεθήκαμε μαζί στην προσπάθεια - ιδέα του συνονόματου με αυτόν ξαδέλφου του - δημιουργίας ενός ελεύθερου ραδιοφωνικού σταθμού στα τέλη του 1981 (για τους νεότερους τότε υπήρχε μονάχα κρατική ραδιοφωνία), το «Ράδιο του Δρόμου», όπως είχαμε ονομάσει το σταθμό μας. Ο Γιώργος ήταν πάντα εκεί για να προτείνει πρακτικές λύσεις τις στιγμές που κάποιοι μεγαλεπήβολοι οραματιστές της ομάδας πνίγονταν σε μια κουταλιά νερό.
Τον Αύγουστο του 1982, πήγαμε μαζί στο πανεπιστήμιο της Σαλαμάνκα, για μαθήματα γλώσσας. Ένας μήνας γεμάτος από τρελό διάβασμα κι αναρίθμητα μπεκρουλιάσματα στις πιο φτηνιάρικες ταβέρνες της πόλης, με παρέες διαφορετικής σύνθεσης κάθε βράδυ.
Είχαν πια τελειώσει τα μαθήματα και, το τελευταίο βράδυ της παραμονής μας στη Σαλαμάνκα, ένα ετερόκλητο πλήθος μαθητών των θερινών μαθημάτων, άλλοι μισομεθυσμένοι, άλλοι ντίρλα, οχλαγωγούσαμε σε μια κεντρική πλατεία, με τους Πολιτοφύλακες να μην ξέρουν τι να μας κάνουν και πώς να μας στείλουν να κοιμηθούμε επιτέλους. «Δε θα κάνω μεταπτυχιακά στη Φυσική», γύρισε και μου είπε ξαφνικά. «Θα σπουδάσω Ιστορία Τέχνης». Δε μου εξήγησε εκείνη την απόφασή του, ούτε και γιατί τελικά δεν την υλοποίησε.
Στα χρόνια που σπούδαζα στο Παρίσι κάθε φορά που ερχόμουν στην Ελλάδα ο Γιώργος ήταν ένας από τους ανθρώπους που οπωσδήποτε θα συναντούσα. Ήταν η εποχή που κάθε μας συζήτηση, ακόμα και για το πιο τετριμμένο θέμα, μπορούσε να καταλήξει σε ουσιαστική φιλοσοφική συζήτηση. Συνήθεια που την κρατήσαμε μέχρι που η αρρώστεια άρχισε να τον καταβάλλει.
Δε θα ξεχάσω τη χαρά του, στο μήνυμα που άφησε στον τηλεφωνητή μου, σε απάντηση μηνύματος που είχα αφήσει στο εργαστήριο του Πανεπιστημίου Complutense, όπου έκανε μια μεταδιδακτορική έρευνα στα μέσα της δεκαετίας του '90, με το οποίο τον ενημέρωνα ότι τα είχαμε καταφέρει και η Νίλντα η σύντροφος της ζωής του, είχε αποκτήσει άδεια παραμονής στην Ελλάδα.
Όπως και δε θα ξεχάσω τις συζητήσεις μας για τα ζόρια που τράβαγε στο πανεπιστήμιο, όπου, ενάντια σε μύρια εμπόδια, είχε εκελεγεί λέκτορας το 2000. Εμπόδια που έμελλε να τα βρίσκει μπροστά του για μια δεκαετία σχεδόν.
Όταν μια παρέα τεσσάρων ανθρώπων φτιάξαμε τον ΑΤΑΚΤΟ ΛΟΓΟ, τα κείμενα του Γιώργου ήταν για εμένα πάντα τροφή σκέψης. Ανάμεσά τους το κείμενο για τη σκέψη του Καρλ Πόππερ , η Φλεγόμενη γαλάζια μηχανή και το άλεφ
Η τελευταία ανάρτηση του Γιώργου στον ΑΤΑΚΤΟ ΛΟΓΟ έγινε λίγες μόλις μέρες πριν διαγνωστεί η μετάσταση του καρκίνου στο συκώτι, που, με συνοπτικές διαδικασίες, έδωσε τέλος στην ύπαρξή του.
Καλό δρόμο καλέ μας φίλε. Μας λείπεις πολύ.
Γιάννης Χρυσοβέργης
