Σύντομη ενημέρωση για τη συνθήκη ACTA

Η συνθήκη ACTA, που έχει ήδη υπογραφεί από αρκετές χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, αποσκοπεί στην προστασία των πνευματικών δικαιωμάτων, όμως μπορεί να έχει πολύ σοβαρές παρενέργειες στην ελεύθερη διακίνηση πληροφορίας μέσω διαδικτύου. Η συνθήκη αυτή θα ισχύσει εφόσον επικυρωθεί από το Ευρωκοινοβούλιο, τον επόμενο Ιούνιο. Στο σύνδεσμο http://www.freeweird.com/2012/01/what-is-acta.html θα βρείτε ένα ενδιαφέρον άρθρο για τη συνθήκη αυτή και τις συνέπειές της. Ωστόσο, για μια σύντομη ενημέρωση σας παραπέμπω στον παρακάτω σύνδεσμο, όπου υπάρχει ένα ενδιαφέρον βιντεάκι
 http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=63JyXmu0fqM
Είναι σημαντικό να γίνει κάποια κινητοποίηση, μήπως και βάλει φρένο το Ευρωκοινοβούλιο σε αυτήν την ιστορία.

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Η ΝΕΑ ΔΑΝΕΙΑΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ, ΤΟ ΖΑΛΟΓΓΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΥΓΚΙ

Οι εξωφρενικές, αλλά απολύτως αναμενόμενες, απαιτήσεις της Τρόϊκα για άμεση μείωση των κατώτατων μισθών, έβγαλαν στο κλαρί μέχρι κι αυτούς που μέχρι χθες ελεεινολογούσαν κάθε επικριτική στη διαχείρση της χρεοκοπίας του ελληνικού Κράτους φωνή.

Η κατάπτυστη απαίτηση της γερμανικής κυβέρνησης προκάλεσε ως και «την εθνική υπερηφάνεια» του Ευάγγελου Βενιζέλου. 

Η απορία όμως είναι δεδομένη: όταν σε ένα λαό αφήνεις μονάχα την επιλογή ανάμεσα στο Κούγκι και στο Ζάλογγο τι σε κάνει να πιστεύεις ότι δε θα προτιμήσει το πρώτο;

 Το να επιδιώξει κανείς να αντικρούσει, με λογικά επιχειρήματα και αριθμούς, τις απαιτήσεις των δανειστών είναι καταφανώς παράλογο, μιας και η όλη τους συμπεριφορά βασίζεται σε δυο αξίες: «Ου με πείσης κ' αν με πείσοις» και «Αποφασίζομεν και διατάσσομεν».

Το να επιδιώξει να κατανοήσει κανείς τη συμπεριφορά αυτή από το γεγονός και μόνο ότι η προηγούμενη κυβέρνηση υπέγραφε, αποδεδειγμένα πλέον, λευκά χαρτιά, αδυνατώντας στη συνέχεια να υλοποιήσει τις υποσχέσεις της οριακή και μόνο αξία έχει, μιας και τις απαιτήσεις των δανειστών δε διατυπώνουν τα εδώ εκτελεστικά όργανα, αλλά οι ηγεσίες των οργανισμών που εκπροσωπούν.

Από εκεί και πέρα είναι απορίας άξιο πώς μια σειρά επιφανών απολογητών της πολιτικής της προηγούμενης και αυτής της κυβέρνησης διεκδικούν τον τελευταίο μήνα ρόλους Βελουχιώτη και Πασιονάριας. Σίγουρα οι έντιμοι αυτοί πολίτες δεν ξύπνησαν μια μέρα αναφωνώντας «τυφλός(ή) ήν και ανέβλεψα», πολύ δε περισσότερο δεν άλλαξαν ύφος και ήθος. Μάλλον η μείωση της τηλεθέασης του δελτίου του τηλεοπτικού σταθμού στον οποίο εργάζονται τους ενόχλησε και άλλαξαν άποψη μέσα σε μια νύχτα.

Είναι προφανές επίσης ότι οι κατάπτυστες αξιώσεις της γερμανικής κυβέρνησης - τα έσοδα του ελληνικού Κράτους να διατίθενται αποκλειστικά και μόνο στην ικανοποίηση του χρέους και ο ορισμός ανθυπάτου με δικαίωμα αρνησικυρίας στις αποφάσεις της Βουλής των Ελλήνων - έθεσαν τα μέρη της «συμμαχία των προθύμων» που κυβερνούν αντιμέτωπα με την πολιτική τους επιβίωση.

Κι ο λόγος είναι απλός. Οι ιταμές αυτές αξιώσεις, που διατυπώθηκαν ταυτόχρονα και με τρόπο που δε σηκώνει αντίρρηση, κατέστησαν σαφές στην ελληνική μεσαία αστική τάξη πως ό,τι κι αν συμβεί, θα πεινάσει.

Και βεβαίως αυτός που ήδη δεν έχει να φάει, όπως κι αυτός που μέχρι σήμερα συναινούσε στα όσα γίνονταν με την ελπίδα πως «θα τη βγάλει καθαρή», αλλά τώρα διαπιστώνει πως δεν έχει καμιά ελπίδα, δε νοιάζεται για το αν όταν θα πεινάει το νόμισμα της χώρας θα είναι η δραχμούλα ή το ευρώ. 

Πολύ περισσότερο δεν τον νοιάζουν οι επιπτώσεις που θα έχει για την «Ενωμένη Ευρώπη» η άτακτη χρεοκοπία της Ελλάδας. Αντιθέτως, έχοντας την αίσθηση ότι δεν υπάρχει ελπίδα, ένα και μόνο πράγμα θα επιδιώξει: να πάρει μαζί του στην κόλαση δικαίους και αδίκους.

Αυτό ακριβώς το συναίσθημα έχει απλωθεί με τέτοια ταχύτητα στην ελληνική κοινωνία τις τελευταίες ημέρες που απειλεί τα πάντα: κόμματα, συνδικαλιστικές ηγεσίες, ΜΜΕ που διακρίνονται ως απόστολοι της φιλελεύθερης ορθοδοξίας, προέδρο της Δημοκρατίας, Βουλή, με δυο λόγια όχιο μόνο το σύνολο των προσώπων που εκπροσωπούν τους θεσμούς, αλλά και τους ίδιους τους θεσμούς. Ακόμα χειρότερα, κανενός δεν καίγεται καρφάκι ως προς το με τι θα αντικαταστήσει το κοινοβουλευτικό θεσμικό πλαίσιο.

Σε αυτό το σκηνικό του ανεμοστρόβιλου που θα σαρώσει τα πάντα στο πέρασμά του, η μόνη ελπίδα να διασωθεί η Δημοκρατία, ως σύνολο αξιών, ως τρόπος πολιτκής εκπροσώπησης και ως πολιτισμός, είναι οι δυνάμεις της μεταρρυθμιστικής Αριστεράς και της Οικολογίας να αξιώσουν από κοινού την εξ αρχής επαναδιαπραγμάτευση όλων όσων έχουν γίνει τα τελευταία δυο χρόνια στην Ελλάδα. Απειλώντας, και στην ανάγκη πραγματοποιώντας την απειλή, να βάλουν φωτιά στα τόπια.

Προϋπόθεση για να συμπεριφερθούν όμως έτσι είναι να πάρουν χαμπάρι ότι, αν θέλουν η Ελλάδα να μείνει μέρος του συνόλου που αποκαλείται Ευρώπη, προϋπόθεση είναι να παραμείνει Δημοκρατία. Και για να συμβεί αυτό, πρέπει η Δημοκρατία ν' αποδείξει ότι δεν περισσεύει κανεις. 

Αντιθέτως, όσο θα προβάλλουν την ανάγκη «ευρωπαϊκής λύσης» χωρίς να προσδιορίζουν με σαφήνεια ότι αυτή η ευρωπαϊκή λύση πρέπει να υπάρξει με όρους κοινωνικής αλληλεγγύης, οι καρικατούρες του Μουσολίνι και του Εμβέρ Χότζα που καιροφυλακτούν, σύντομα θα αξιοποιήσουν την οργή των πεινασμένων, όπως ονειρεύονται.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Ακόμα λίγος Αγγελόπουλος

Σήμερα διάβασα στην ιστοσελίδα της "Καθημερινής" ένα ενδιαφέρον κείμενο του Νίκου Ξυδάκη για το έργο του Αγγελόπουλου. Αξίζει να διαβαστεί και να συζητηθεί.

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Η αισθητική της ήττας


Tου Nικου Γ. Ξυδακη

Το έργο του Θόδωρου Αγγελόπουλου προκάλεσε αναρίθμητες ερμηνείες και συγκρούσεις, ιδίως εντός συνόρων, όπου είχε φανατικούς φίλους και φανατικούς πολέμιους - διότι στο εξωτερικό ήταν ευρέως αποδεκτός, και σεβαστός. Πώς αλλιώς όμως; Ο Αγγελόπουλος εικονογράφησε κυρίως την Ελλάδα, με μελαγχολικές ελεγείες και βαριά φορτία συμβολισμών, με ακραίο φορμαλισμό και απόλυτο πάγωμα των συναισθημάτων. Η Ελλάδα του είναι μια χώρα μυθική που κείτεται στις στάχτες της ήττας και της διάψευσης, βουλιάζει στην απώλεια, είναι μια χώρα ήττας και πικρού αναστοχασμού. Από τα ’70s της Αναπαράστασης και του Θίασου, την Ελλάδα του Εμφυλίου, έως τα σκοτεινά τούνελ της Δραπετσώνας, την Ελλάδα της χρεοκοπίας.

Χριστιανός ευσεβιστής κατά τα νεανικά του χρόνια, αριστερίζων και άθεος κατά την ωριμότητα, έχτισε έναν καλλιτεχνικό κόσμο απ’ όπου απουσιάζουν ηχηρά ο ερωτισμός, το λαϊκό στοιχείο, τα αισθήματα - δηλαδή ό,τι σφραγίζει τον νεοελληνικό βίο στα μάτια ιθαγενών και ξένων. Ο ευσεβισμός συναιρούμενος με την Αριστερά απέφερε έναν ιδιότυπο πουριτανισμό, τέτοιον που εξόρισε οποιαδήποτε ερωτική σκηνή με κάποια θερμοκρασία από τις ταινίες του, εξόρισε το λαϊκό στοιχείο ως παραγωγό διονυσιασμού και αταξίας, εξόρισε τα αισθήματα ως επαφή, ώσμωση και ανταλλαγή υγρών. Οι άνθρωποι στο αγγελοπουλικό σύμπαν είναι Προμηθείς, μοναχικοί, μόνοι ενώπιον της ιστορίας που τους συντρίβει, ή το πολύ τους γνέφει κάτι αδιόρατο που μόνο αυτοί αντιλαμβάνονται.

Υψηλός φορμαλισμός. Οχι με τον τρόπο του Ιταλού Αντονιόνι που κορυφώνεται στα σύμβολα μα βαθμιαία αφήνεται στα αισθήματα ή του Γερμανού Φασμπίντερ, του μελοδραματικού - διονυσιακού που εκκινεί από τον ωμό νατουραλισμό και κορυφώνεται στον σπαρακτικό φορμαλισμό του Querelle. Πάντως υψηλός φορμαλισμός με χαρακτήρα, με υπογραφή. Δεν ήταν όμως μόνο ένας φορμαλισμός εξ επιλογής και από ιδιορρυθμία, δεν ήταν ο φορμαλισμός ενός ρηχού ναρκισσιστή. Αντιθέτως, φρονώ ότι αυτή η κατεψυγμένη, υπερκαλαίσθητη φόρμα, η σταθερή απομάκρυνση από το ζέον βίωμα και το κινδυνώδες συναίσθημα, το μακρινό αργόσυρτο πλάνο, η καταστολή της θυμικής αντίδρασης του θεατή, ήταν η απόσταση που έπαιρνε από τη ζωή ένας ευαίσθητος, τραυματισμένος άνθρωπος, που δεν έβρισκε απαντήσεις στα οδυνηρά ερωτήματα, ένας μονήρης που δεν τον χωρούσε ο τόπος του. Μάλλον, ένας άνθρωπος διαπορών, περιπλανώμενος στην πραγματικότητα του αίματος και της θηριωδίας που διαμόρφωσαν τα νεανικά του χρόνια, και εντέλει αποστρέφει το πρόσωπό του από τη σάρκα και το χώμα· βουλιάζει στα σύμβολα, τις ιδέες. Θρηνεί για την αποϊεροποίηση του κόσμου, πενθεί την έκλειψη των ηρώων. Ετσι όμως αποστρέφει το βλέμμα του και από τη ζωή εν όλω και θεραπεύει μια ορισμένη ηττολαγνία πλασμένη με αισθητικούς και ιδεολογικούς όρους.

Υπό μία έννοια, ο τέτοιος κόσμος του Αγγελόπουλου είναι ο κόσμος της μεταπολεμικής ελληνικής Αριστεράς, της ηττημένης, που αναδιπλώθηκε μέσα στην ήττα της και τράφηκε από αυτήν, χωρίς ποτέ να την ξεπεράσει, να περάσει σε άλλη ιστορική φάση, να αντιληφθεί μια νέα πραγματικότητα και να αναμετρηθεί με άλλες προκλήσεις. Σαν να κόλλησε ο χρόνος στη Βάρκιζα του θρήνου, και όχι στη Λαμία του Αρη. Κι έτσι παρήγαγε ποίηση ήττας, ταινίες ήττας, τραγούδια ήττας, ιδεολογία ήττας, ήθος ήττας. Κατά κάποιο τρόπο, ξεχάστηκε ο κλέφτης και ο αντάρτης, ο άτακτος και ο οραματιστής, θάφτηκε το ηρωικό στοιχείο. Επικράτησε ο μικροαστός, ο μικρομεσαίος επιβιωτής, «αυτός που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι και λέει: καλά είμαι εδώ» του Κατσαρού, ο οποίος επιπλέον ενώ χτίζει τριάρι με αντιπαροχή και υλικά κατεδαφίσεως ταυτοχρόνως και κατά αντιδιαστολή τραγουδάει νοσταλγικά το γεράνι και την αυλίτσα.

Ο αντιρεαλισμός του Αγγελόπουλου, τα ιδεολογικά και συμβολικά του φορτία, ενώ φαίνεται να συνομιλούν με ήρωες, ουσιαστικά πραγματεύονται την ήττα, τη διάψευση και την απουσία ηρώων. Την απουσία νοήματος, την απουσία ζωής εντέλει. Εξ ου και οι ταινίες του όχι μόνο δεν ήταν λαϊκές, αρεστές και αποδεκτές από τον λαό, αλλά έφερναν αδιαφορία, χασμουρητά και δυσφορία στις μάζες. Οπως και η Αριστερά της ίδιας εποχής.

Με όλα αυτά δεν θέλω να αποτιμήσω καλλιτεχνικά το έργο του Αγγελόπουλου, ούτε να βρω ιστορικά λιποβαρή την Αριστερά στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Οχι. Αλλά να, μες στις ταινίες του περνούν η Ελλάδα, η ζωή, οι δικές του αντιφάσεις, οι δικές μας αντινομίες, διαθλασμένα, πρισματικά, μαγικά. Αρκούντως αληθινά.

ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΤΡΙΩΔΙΟ: ΑΝΤΙ ΝΑ ΜΑΣΚΑΡΕΥΟΝΤΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΕΤΟΥΝ ΤΙΣ ΜΑΣΚΕΣ

Ο άνθρωπος που επί δυο χρόνια είναι υπουργός δηλώνει ανερυθρίαστα ότι ψήφισε το Μνημόνιο χωρίς να το έχει διαβάσει.

Οι κατ' επάγγελμα «επαναστάτες» του ΚΚΕ μπλοκάρουν το Χίλτον και στη συνέχεια τα μαζεύουν και φεύγουν κακήν κακώς, μόλις μαθαίνουν ότι η Τρόικα ζήτησε την επέμβαση της Αστυνομίας.

Ο Αντώνης Σαμαράς ονειρεύεται, επίσης ανερυθρίαστα, να καταστήσει την Ελλάδα παράδεισο για τη ρωσική Μαφία.

Κι οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, που επί δυο χρόνια υπερψήφιζαν τα πιο ανάλγητα κι αντικοινωνικά μέτρα, αποκτούν ξαφνικά ευαισθησίες προκειμένου να προστατέψουν τα συντεχνιακά συμφέροντα των φαρμακοποιών.

Παράξενοι άνθρωποι. Τόσα χρόνια μασκαράδες και μες στο τριώδιο βρήκαν να ρίξουν τις μάσκες.

Η απίστευτης ιταμότητας δήλωση του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, ότι ψήφισε το Μνημόνιο χωρίς να το διαβάσει θα ήταν τροφή για επιθεωρήσεις αν οι πράξεις του εν λόγω κυρίου - και όχι μόνο βεβαίως - δεν ήταν υπαίτιες για την απίστευτη δυστυχία στην οποία έχουν περιέλθει πολλές χιλιάδες ανθρώπων, όχι μόνο από αυτούς που «δεν τα έφαγαν» μαζί με τον κύριο Πάγκαλο, αλλά και αρκετοί από αυτούς που πανηγύριζαν για τα κοκκαλάκια που τους πετούσε.

Ο άνθρωπος αυτός, που ισχυρίζεται ότι επιθυμεί να διεκδικήσει την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, επικαλέστηκε το ελαφρυντικό της ηλιθιότητας, για να ξιφουλκήσει κατά της πολιτικήςπου επί δυο χρόνια εφάρμοζε. Θα μπορούσαμε να του το είχαμε αναγνωρίσει το ελαφρυντικό αυτό. Αν ταυτόχρονα με αυτές τις δηλώσεις είχε υποβάλει την παραίτησή του και είχε δηλώσει πως δεν θα ξαναζητήσει την ψήφο μας. 

Δεν το έκανε και η συμπεριφορά του είναι ύβρις προς το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Ακόμα χειρότερα, αφαιρεί από τον κοινοβουλευτισμό τα τελευταία ίχνη ηθικής του νομιμοποίησης κι ανοίγει διάπλατα την πόρτα των αυταρχικών λύσεων.

Σήμερα το πρωί το ΠΑΜΕ έκανε έκπληξη στην αντιπροσωπεία της διαβόητης Τρόϊκα. Εκατοντάδες μέλη του είχαν δημιουργήσει μια αλυσίδα γύρω από το ξενοδοχείο Χίλτον εμποδίζοντας την έξοδο των ανθυπάτων των δανειστών. 

Πράξη εντελώς φυσιολογική και θεμιτή από πλευράς ενός κόμματος που εδώ και δυο χρόνια καλεί το λαό σε ανυπακοή κατά της Νέας Τάξης. Που θα ήταν ακόμα πιο συνεπής και φυσιολογική, αν οι «κομμουνιστές» επέμεναν στον αποκλεισμό του ξενοδοχείου και μετά από το αίτημα των «μισητών» εκπροσώπων της Τρόικα προς την Αστυνομία να διαλύσει τους διαδηλωτές.

Κανείς δεν τους ζητάει να έκαναν γιούργια εφ' όπλου λόγχη στο ξενοδοχείο. Αλλά η μη βίαιη παραμονή τους έξω από αυτό, η άρνησή τους να υπακούσουν στην εντολή της Αστυνομίας να διαλυθούν, που θα υποχρέωνε την τελευταία να τους συλλάβει όλους θα ήταν η μοναδική σύμφωνη με τα συνθήματά τους πράξη. Και συνάμα δημιουργική. Θα είχαν δώσει ένα απτό παράδειγμα αντίστασης στην κοινωνία.

Πλην φευ. Πριν προλάβει η Αστυνομία να τους πει ότι η «σεμνή τελετή» πρέπει να λάβει τέλος γιατί αυτοί που είναι μέσα έχουν και δουλειές τα μάζεψαν και «διελύθησαν ησύχως».

Αισθανόμενος προφανώς ότι μετράει μέρες για να ανακηρυχθεί πανηγυρικά πρωθυπουργός ο πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ Αντώνης Σαμαράς εγκατέλειψε το μάταιο τούτο τόπο και επισκέφθηκε τη Ρωσία. Όπου βεβαίως τον περίμεναν κάτι συναντήσεις με δευτεροκλασάτα τσιράκια του Πούτιν και μια υπόσχεση ότι αύριο, θα έχει μια συνάντηση της ξεπέτας με το Ρώσο Πρωθυπουργό (καμιά σχέση με τις δόξες του Εφραίμ).

Ενδιαφέρον έιχαν οι δηλώσεις του «μελλοντικού πρωθυπουργού» της χώρας (σα να μου θυμίζει έναν αυριανό ηγέτη του ΠΑΣΟΚ αλλά ας μην το κάνουμε θέμα). Υποσχέθηκε την αναθέρμανση των ελληνορωσικών σχέσεων και άφθονες ρωσικές επενδύσεις στην Ελλάδα.

Τι να πρωτοευχηθεί κανείς, να πουλάει φούμαρα ή να είναι ειλικρινής; Γιατί αν υλοποιηθεί η απειλή για ρωσικές επενδύσεις στην Ελλάδα, πρέπει να θυμηθούμε ότι στη Ρωσία οι μόνοι που διαθέτουν σήμερα χρήμα είναι το οργανωμένο έγκλημα. 

Το οποίο, αν κρίνουμε κι από την πρόσφατη σύλληψη στην Αθήνα ενός Γεωργιανού αρχιμαφιόζου, καταζητούμενου σε δέκα ευρωπαϊκές χώρες, που όμως είχε την ευχέρεια να μπαινοβγαίνει στην Ελλάδα με πλαστά ρωσικά διαβατήρια και να δωροδοκεί, κατά τον ισπανικό τύπο, με 800.000 ευρώ Έλληνες αστυνομικούς που είχαν επιχειρήσει στο παρελθόν να τον συλλάβουν, βλέπει την Ελλάδα σαν ξερολούκουμο.Τι το καλύτερο από μια χώρα της ΕΕ για ασφαλές καταφύγιο;

Βεβαίως αν οι εναγκαλισμοί της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ με το ρωσικό οργανωμένο έγκλημα ευωδοθούν, θα ακολουθήσουν τεκτονικές αλλαγές στην ελληνική πολιτική και την οικονομία. Και τα ρωσικά πολιτικά ήθη, με τις δολοφονίες δημοσιογράφων και άλλων «ενοχλητικών» στη μέση του δρόμου, θα επεκτασθούν και στην Ελλάδα.

Και, μέρες που είναι, οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ αποφάσισαν να ψηφίσουν κατά συνείδηση, λέει. Το ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν είχαν κανένα ηθικό ενδοιασμό όταν εδώ και δυο χρόνια ψήφιζαν νόμους που ξεπουπούλιαζαν μισθούς, συντάξεις και εργασιακές σχέσεις, που απαξίωναν κάθε κοινωνικό αγαθό, είναι «εντελώς συμπτωματικό».

Το ότι επιδείκνυαν πρωτοφανή κωλυσιεργία όταν έπρεπε να νομοθετήσουν για την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής, το ότι εξεγείρονταν κάθε φορά που επιχειρούνταν να περάσει μια νομοθετική ρύθμιση που προσπαθούσε να θέσει κάποιους κανόνες παιγνιδιού στην επιχειρηματική δραστηριότητα και στη διαχείριση του περιβάλλοντος είναι «εντελώς συμπτωματικό».

Το ότι οι ίδιοι άνθρωποι απέκτησαν αντιρρήσεις συνείδησης όταν επρόκειτο να ψηφίσουν ένα νόμο που, εν μέσω σωστών και στραβών, έπληττε παγιωμένα συμφέροντα ευνοημένων κοινωνικών ομάδων είναι επίσης «εντελώς συμπτωματικό».

Το ότι υπερψήφισαν τη σημερινή κυβέρνηση ακριβώς για να πάρει αυτά τα μέτρα και να παγιώσει όσα αντικοινωνικά μέτρα δεν είχε προλάβει να παγιώσει η προκάτοχός της είναι επίσης «συμπτωματικό».

Παράξενο τριώδιο. αντί να μασκαρεύονται αυτοί πετούν τις μάσκες.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Θανάτων συνέχεια...

Συγκλονίζει ο θάνατος του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Δεν είναι τόσο το ότι πέθανε στα 77 του χρόνια, αν και μέχρις εδώ φαινόταν ( και ήταν ) απόλυτα ενεργός και δημιουργικός… Είναι ο τρόπος που πεθαίνει κανείς… Η στιγμή… Και ο τόπος.
Πέθανε καθώς γύριζε την τελευταία του ταινία σε ένα σκοτεινό δρόμο της Δραπετσώνας, χτυπημένος άσχημα από ένα διερχόμενο μηχανάκι… Εύστοχα έγραψε ο Γιώργος ότι «πέθανε στις επάλξεις» σαν καλός στρατιώτης της τέχνης, υπηρετώντας την με τη συνέπεια και την αυστηρότητα ενός ταλιμπάν.
Θυμάμαι τον Αγγελόπουλο σε μια πρόσφατη (ίσως τελευταία του) συνέντευξη. Είχε πει «φοβάμαι» γι αυτό που έρχεται… Είχε περιγράψει τον εαυτό του ως έναν «εν συγχύσει αριστερό» και είχε εκφράσει την απογοήτευσή του για «την κομματικοποίηση της Αριστεράς»…
«Χρειάζεται μια άλλου είδους παρέμβαση στην κοινωνία» είχε πει και εννοούσε φυσικά κάτι βαθύτερο από την πολιτική.
Παρότι ευρωπαίος, δυτικόστροφος, αγνόησε μέχρι το τέλος την χολιγουντιανή διάσταση της εμπορικότητας στην τέχνη που υπηρετούσε. Στη συνέντευξη τον είχαν ρωτήσει αν μετά από τόσα χρόνια, θα άλλαζε κάτι στις ταινίες του σήμερα. Είχε χαμογελάσει και είχε πει: «Ναι, θα πρόσθετα π.χ. στο Θίασο κανα δυο ώρες ακόμα…» Ο χρόνος λάμβανε μια άλλη διάσταση μέσα του. Τι κι αν βαριέται πλέον ο μέσος σύγχρονος θεατής τις μακρόσυρτες ταινίες; Εκείνος έτσι εννοούσε τον κινηματογράφο.
Θυμάμαι του Κυνηγούς… Ο κινηματογράφος γεμάτος ασφυκτικά. Πιο πολλοί οι όρθιοι από τους καθισμένους. Είδα την ταινία στριμωγμένος ανάμεσα σε άλλα κορμιά, σαν σε διαδήλωση. Όταν βγήκαμε μετά από τόση εξάντληση οι πιο πολλοί είχαμε μια απορία στην έκφραση. Δεν είχα καταλάβει και πολλά, ήμουν 17 χρονών, στα επαναστατικά μου ντουζένια… ίσως να έφταιγε αυτό, σήμερα πια βλέπω με άλλο μάτι μια ταινία.
Μετά είδαμε τον Μεγαλέξανδρο. Πάντα στις (τουλάχιστον παλιότερες) ταινίες του Αγγελόπουλου σε κάποιο από εκείνα τα υπέροχα και άψογα μακρόσυρτα πλάνα του ακούγεται το «μωρή κοντούλα λεμονιά»… Από την Αναπαράσταση ακόμα… Ένας τόσο ήρεμος, τόσο παραπονιάρικος και τόσο γλυκός ταυτόχρονα σκοπός…
Αυτός ο σκοπός μου έρχεται κάθε φορά που φέρνω στο μυαλό μου τον Θόδωρο Αγγελόπουλο…

Κ.Λ.

Συνάντηση πολιτισμών

Το 1976, η φυλή Ταλούμπι (Νέα Γουινέα, Ινδονησιακό αρχιπέλαγος) ήρθε σε επαφή, για πρώτη φορά, με λευκό άνθρωπο. Στο παρακάτω βίντεο, μπορεί κανείς να παρακολουθήσει τις αρχικά διστακτικές και φοβισμένες αντιδράσεις των ανθρώπων αυτών, που στη συνέχεια δίνουν τη θέση τους σε συμπεριφορές που παραπέμπουν σε πιο άνετη ψυχολογία και σε συμφιλίωση με τον ξένο. Τη συνέχεια αυτής της πρώτης επαφής δεν τη γνωρίζω, ελπίζω μόνο να τους βγήκε σε καλό...

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

http://www.videoman.gr/7402

ΤΟ ΕΛΛΕΙΜΜΑ, ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΕΙΔΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ

Η απόφαση του εισαγγελέα Γρηγόρη Πεπόνη να εισηγηθεί τη διερεύνηση ποινικών ευθυνών των Γιώργου Παπακωνσταντίνου και Γιώργου Παπανδρέου θα κριθεί επί της ουσίας όταν δημοσιοποιηθεί το εισαγγελικό πόρισμα. 

Η άγρια χαρά με την οποία υποδέχτηκαν αυτή την απόφαση η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και ο ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύει, για πολλοστή φορά, την απουσία πολιτικών προτάσεων των δυο κομμάτων.

Η επικρότηση αυτής της πολιτικής ανυπαρξίας από την πλειοψηφία του ελληνικού λαού όμως γεννά σοβαρά ερωτηματικά για το μέλλον της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας στην Ελλάδα.

Υπό αυτές τις συνθήκες το εγκληματικό μείγμα πολιτικής αφέλειας, ανικανότητας, ψευδών και κοινωνικού αυτισμού με το οποίο το ΠΑΣΟΚ, με προεξάρχοντες τους Παπανδρέου - Παπακωνσταντίνου, διαχειρίστηκε τη χρεοκοπία της χώρας περνά, δυστυχώς, σε δεύτερη μοίρα.

Το θέμα του «φουσκώματος» του ελλείμματος από 12.3% σε 15,3% μπορεί να κριθεί πράξη πολιτικά αφελής ή αναγκαστική, ανάλογα με την πολιτική τοποθέτηση του καθενός. Έχει επίσης σημασία το αν για το «φούσκωμα» αυτό χρησιμοποιήθηκαν θεμιτά η αθέμιτα λογιστικά μοντέλα. Και οι όποιες ποινικές ευθύνες υπάρχουν μόνο αν χρησιμοποιήθηκαν αθέμιτα λογιστικά μοντέλα, πράγμα που μικρή πιθανότητα έχει, μιας και τα χρησιμοποιούμενα από την ΕΛΣΤΑΤ μοντέλα παρακολουθούνται στενά και είναι εγκεκριμένα από τη EUROSTAT.

Πιθανότητα ποινικών ευθυνών υπάρχει αν στοιχειοθετείται αλλαγή των, ούτως ή άλλως θεμιτών, λογιστικών μοντέλων μετά από πολιτικές παρεμβάσεις, πράγμα που, βάσει του θεσμικού πλαισίου που διέπει την ΕΛΣΤΑΤ με νόμο του ΠΑΣΟΚ είναι παράνομο. 

Αυτό όμως πρέπει να αποδειχθεί και οι κατόπιν εορτής - αρκετούς μήνες μετά την παραίτηση  από το ΔΣ της ΕΛΣΤΑΤ των καταγγελλόντων τις παρεμβάσεις - αδυνατίζουν τα επιχειρήματά τους και προσδίδουν σε αυτά οσμή πολιτικής βεντέτας.

Η αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύει για άλλη μια φορά την παντελή απουσία αριστερής πολιτικής από το εν λόγω κόμμα. Οι άνθρωποι που, όπως και το ΚΚΕ αλλά χωρίς τη δική του ειλικρίνεια, από την αρχή της κρίσης της χρεοκοπίας επένδυσαν στη λογική του χειρότερου, αρνήθηκαν να βάλουν κόκκινες γραμμές προστασίας της φτωχολογιάς και συντάχτηκαν με τα πιο φτηνιάρικα πολιτικάντικα επιχειρήματα με τις πιο αντιδραστικές συντεχνίες (ταξιτζήδες, φορτηγατζήδες κ.λ.π.), οι άνθρωποι που ανοιχτά επικρότησαν τις βίαιοπραγίες  των εμπόρων κατά των υπαλλήλων του ΣΔΟΕ (βλ. Όταν η αριστερά υιοθετεί ακροδεξιές στάσεις ζωής) έσπευσαν περιχαρείς να διατρανώσουν τη δικαίωσή τους και να ζητήσουν με συνοπτικές διαδικασίες την παραπομπή των Παπανδρέου - Παπακωνσταντίνου σε ειδικό δικαστήριο (βλ. σημερινό πρωτοσέλιδο της ΑΥΓΗΣ).

Την ίδια στιγμή οι ίδιοι άνθρωποι απαξιούν να ασχοληθούν με την αναγκαία όσο ποτέ δημιουργία εξωθεσμικών μηχανισμών κοινωνικής αλληλεγγύης, την οποία έχουν αφήσει στα πενιχρά μέσα των λοιδωρούμενων από αυτούς ΜΚΟ, και καταψηφίζουν τον προϋπολογισμό του Δήμου Αθηναίων για τα συσσίτια των απόρων, χωρίς να αισθανθούν την ανάγκη να δώσουν περαιτέρω εξηγήσεις.

Ως προς τη Νέα Δημοκρατία τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά. Η σημερινή της ηγεσία, φιλοδοξώντας για τον εαυτό της μια διακυβέρνηση ανάλογη με αυτή του ομογάλακτού τους Βίκτορ Ορμπάν στην Ουγγαρία, δεν έχει κανένα απολύτως ενδοιασμό να ποινικοποιήσει, όπως έπραξε και το 1989, την πολιτική ζωή κάνοντας τις τρίχες τριχιές.  Και να επιβάλει ένα αυταρχικό μονοκομματικό καθεστώς, όπως ακριβώς προσπαθεί εδώ και δεκαοκτώ μήνες χωρίς σοβαρές ευρωπαϊκές αντιστάσεις, το άλλο «κακό παιδί» του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, ο Βίκτορ Ορμπάν.

Όμως οι πολιτικές αθλιότητες του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ  θα ήταν ανάξιες ενασχόλησης αν δεν απηχούσαν τις απόψεις ενός ολοένα και πιο έντονα πλειοψηφικού ρεύματος της ελληνικής κοινωνίας, που ενδιαφέρεται μονάχα για αποδιοπομπαίους τράγους χωρίς να το απασχολεί το πότε και με ποιους όρους η κοινωνία θα ξανασταθεί στα πόδια της. Πρόκειται για τους ανθρώπους οι οποίοι, αφού επί δεκαετίες είχαν τη δική τους συμβολή στη χρεοκοπία, πιέζοντας αφόρητα για διορισμούς συγγενών τους στο Δημόσιο και ψηφίζοντας με μοναδικό κριτήριο το ποιος κάνει τα περισσότερα ρουσφέτια, τώρα αναζητούν «ένα βασιλιά για να τους θαμπώνει, με λειρί στο κούτελο, με φωνή τρομπόνι».

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η διαχείριση της χρεοκοπίας του ελληνικού Κράτους από το ΠΑΣΟΚ, που καθιστά μισθούς και συντάξεις κατοχικούς, αποδομεί τη δημόσια παιδεία και τη δημόσια υγεία ακόμα περισσότερο και ταυτόχρονα επιμένει σε εξωφρενικές αγορές οπλικών συστημάτων, περνάει, δυστυχέστατα, σε δεύτερη μοίρα.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Υ.Γ.  Είχαν γραφτεί οι πραπάνω γραμμές όταν το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων έδωσε στη δημοσιότητα μια εξαιρετικά προσεκτική δήλωση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρη Παπαδημούλη. Στη δήλωση αυτή, αφ' ενός αναδεικνύονται οι βαρύτατες πολιτικές ευθύνες του ΠΑΣΟΚ, αφ' ετέρου επισημαίνεται ο κίνδυνος της ποινικοποίησης των πολιτικών ευθυνών. Ελπίζω η άποψη αυτή να απηχεί τις απόψεις του συνόλου του ΣΥΡΙΖΑ (έστω του ΣΥΝ) και η παραπάνω κριτική μου να είναι άδικη. Θα δείξει.

Ποιος ποντάρει στη Δημοκρατική Αριστερά;

Αναδημοσιεύω ένα κείμενο του Λεωνίδα Καστανά από το blog «μη μαδάς τη μαργαρίτα»

Παρά τις αρκετές ενστάσεις μου επί των προτάσεων του συγγραφέα, το κείμενο συνιστά μια μοναδική κοινωνιολογική απεικόνιση του μέσου ψηφοφόρου ο οποίος δηλώνει στις δημοσκοπήσεις ότι θα ψηφίσει ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ.

Πιστεύω ότι η ευκαιρία της Δημοκρατικής Αριστεράς για να εδραιωθεί στο πολιτικό σκηνικό είναι να λάβει υπ' όψιν της αυτές τις κοινωνιολογικές παραμέτρους και να κάνει τις δικές της ρηξικέλευθες προτάσεις. Σε αντίθετη περίπτωση θα έχει την τύχη των υπολοίπων διατόντων αστέρων του ελληνικού πολιτικού στερεώματος (ΠΟΛΑΝ, ΔΗΚΚΙ κ.λ.π.) 

Γιάννης Χρυσοβέργης

Ένα μεγάλο μέρος από το δημοσκοπικό, 10%, της ΔΗΜ.ΑΡ είναι ΠαΣόκ. Δεν προέρχεται απλά από εκεί, αλλά εκεί ανήκει. Πολίτες με μόρφωση ανώτατης εκπαίδευσης, υπάλληλοι δημόσιοι και ιδιωτικοί, μικροί και μεσαίοι επιχειρηματίες, νέοι και νέες με σπουδές. Τη δεκαετία του 90 πίστεψαν στον εκσυγχρονισμό και την ευρωπαϊκή προοπτική του Κ. Σημίτη. Ίσως κάποιοι να δοκίμασαν και το δεξιό λαϊκισμό του Κωστάκη. Πριν δυο χρόνια εμπιστεύτηκαν το ΓΑΠ, έπεσαν πάνω στην κρίση, έφαγαν χτυπήματα, φοβούνται το αύριο. Παρακολούθησαν με ενδιαφέρον το κίνημα των αγανακτισμένων, αλλά δε μούτζωσαν, δεν σκέφτηκαν ούτε μια στιγμή να μην πληρώσουν διόδια ή χαράτσια. Είναι κατά των καταλήψεων στα σχολεία, αλλά οι περισσότεροι συμμετέχουν σε απεργιακές κινητοποιήσεις. Δεν κατάλαβαν και πολλά από την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση στα ΑΕΙ, τους τη δίνουν οι ταξιτζήδες, αλλά λυπούνται τους εργαζόμενους στην καθαριότητα. Για την εφεδρεία ούτε λόγος, το άνοιγμα των κλειστών το συζητούν κατά περίπτωση. Θέλουν το Ευρώ, αλλά έχουν πρόβλημα με τα μνημόνια. Για τους μετανάστες έχουν περίπου την άποψη της δεξιάς, δηλαδή να μπει πλέον ένας φραγμός και να φύγουν αυτοί που δεν έχουν χαρτιά και εργασία. Είναι υπέρ της φορολόγησης του μεγάλου κεφαλαίου και κατά της φορολόγησης του μικρού.  Για τους διεφθαρμένους κρατικούς υπαλλήλους και πολιτικούς θέλουν δίκες και καταδίκες. Θέλουν μεταρρυθμίσεις, γενικώς, αρκεί να μη θίγουν τους ίδιους, αντίθετα να τους ωφελούν. Η κρίση τους έθιξε όπως και όλη τη μεσαία τάξη. Την έλλειψη της ομπρέλας  τη χρεώνουν στο ΓΑΠ και στην πολιτική του. Είναι θυμωμένοι. Καταλαβαίνουν ότι το κόμμα τους, το ΠαΣόκ, δεν έχει ηγέτη που θα πάρει το παιχνίδι πάνω του και θα τους οδηγήσει. Δεν έχει όμως και όραμα, τώρα που ο δανεισμός τελείωσε. Η αποτυχία του Βενιζέλου τους πανικόβαλε. Τον Παπαδήμο τον εμπιστεύονται με ερωτηματικά, ακόμα τον ανέχονται. Όσο δεν βγάζει λαγούς από το καπέλο, θα τον εγκαταλείπουν.

Αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι η λύση βρίσκεται σε κάτι πιο συλλογικό, συναινετικό, μετριοπαθές, κάτι που παίζουν πολλοί και ως εκ τούτου υπόσχεται περισσότερη ασφάλεια.

Και τότε συνάντησαν το Φώτη Κουβέλη και τη ΔΗΜ.ΑΡ.

Δεν φαντάζονται ότι ένα μικρό κόμμα θα τους κυβερνήσει. Ελπίζουν όμως ότι θα αποτελέσει τον καταλύτη της συνεννόησης. Η αρχικά αμφιλεγόμενη πολιτική, τα στρογγυλέματα, οι δισταγμοί, δεν τους εμπόδισαν να πλησιάσουν. Εξάλλου κάπως έτσι νιώθουν και οι ίδιοι. Καταλαβαίνουν ότι οι λύσεις δεν είναι μονοσήμαντες, ούτε μαγικές. Δεν τους ενδιαφέρει η αντιμαχία μέσα στην Αριστερά, δεν επιζητούν αριστερές λύσεις, τουλάχιστον με την παραδοσιακή ερμηνεία του όρου. Επιζητούν όμως  πολιτικές που θα τους σώσουν από τη χρεωκοπία και θα τους δώσουν προοπτική. Όσο η κρίση θα προχωρά και οι δανειακές συμβάσεις θα εκτελούνται, τόσο θα απαιτούν αντισταθμιστικά μέτρα, μεταρρυθμίσεις, βελτίωση των οικονομικών δεικτών, έναρξη εργασιών, ανάπτυξη που θα τους βάλλει ξανά στο παιχνίδι της κατανάλωσης με την οποία δεν πήραν ποτέ διαζύγιο.

Δηλώνουν σήμερα την προτίμησή τους στη ΔΗΜ.ΑΡ, έχοντας το μάτι στις εξελίξεις στο ΠαΣόκ.

Αναμένουν από τη ΔΗΜ.ΑΡ συγκεκριμένες προτάσεις που θα ξεκολλήσουν τη χώρα από τη θανατερή στασιμότητα, αλλά προσβλέπουν σε μια ευρύτερη συμμαχία που θα τις εκτελέσει. Δεν φαντάζονται ένα στέλεχος της ΔΗΜ.ΑΡ στη θέση του υπουργού οικονομικών, αλλά έναν τεχνοκράτη ή έμπειρο πολιτικό του ΠαΣόκ που θα υλοποιεί όμως και τις ιδέες της έλλογης Αριστεράς. Η ΔΗΜ.ΑΡ είναι γι’ αυτούς ένας μοχλός πίεσης επί του συγκεκριμένου. Αν δουν ότι δεν…, θα ψάξουν για άλλον.

Η ρευστοποίηση του πολιτικού σκηνικού τους φέρνει πάνω στο σύρμα των επίδικων σε μια ισορροπία ασταθή. Η μετατόπισή τους είναι τολμηρή, αλλά όχι μόνιμη. Προσβλέπουν σε οφέλη, αλλά είναι και ανοικτοί σε ιδέες και ρήξεις τις οποίες πάντοτε φοβούνται, αλλά καταλαβαίνουν ότι μάλλον δεν έχουν και πολλές δυνατότητες επιλογής. Εκεί ακριβώς πετούν τη μπάλα στη ΔΗΜ.ΑΡ. Δεν θα την περιμένουν για πολύ, γιατί τους είναι αδύνατο. Η κρίση τρέχει και είναι δική τους.     

Η ΔΗΜΑΡ είναι υποχρεωμένη να πάρει τη μπάλα και να κάνει παιχνίδι. Να ανοίξει σαφή μέτωπα με το πολιτικό σύστημα, αλλά και με τις χρόνιες παθολογίες της κοινωνίας μας. Να κάνει σαφές για ποια ανάπτυξη αγωνίζεται, ποια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση θέλει, ποια φορολογική πολιτική ταιριάζει, ποιες λύσεις για τις πόλεις και το μεταναστευτικό προκρίνει. Τι θέλει και τι είναι άμεσα εφικτό. Και για να το κάνει αυτό θα πρέπει να ανέβει λίγο πάνω από το πολιτικό κόστος. Ο φόβος ότι, «αν καινοτομήσει κάποιους θα δυσαρεστήσει», είναι θεμιτός, αλλά πίσω του αναδύεται ο άλλος φόβος του «αν δεν μιλήσει αιχμηρά, θα απογοητεύσει και θα χάσει το πλεονέκτημα του φρέσκου».

 Το 10 % περιμένει τη ΔΗΜΑΡ, να ορίσει  το συμμαχικό σχήμα που μπορεί να υλοποιήσει τις ιδέες της. Να αναδεύσει το σοσιαλιστικό χώρο και όχι να τον παρακολουθεί καθώς αυτός καθιζάνει προς την ήττα, μαζί με τη χώρα. Δεν τους αρκεί η προγραμματική συμφωνία. Δεν είναι και χθεσινοί. Ξέρουν ότι τα προγράμματα φτιάχνονται για να μην υλοποιούνται. Ξέρουν ότι η δανειακή συμφωνία και το PSI δεν είναι υπόθεση ελληνική, αλλά ευρωπαϊκή. Πέρα από αυτή, το σημερινό μοντέλο της κοινωνίας μας έχει κάψει φλάντζα και χρειάζεται αντικατάσταση, όχι αναδιάρθρωση. Φοβούνται ότι οι οδυνηρές αλλαγές περιλαμβάνουν και τους ίδιους, αλλά σιγά - σιγά πείθονται ότι η προηγούμενη ζωή τους έχει χαθεί για πάντα. Τουλάχιστον τα παιδιά τους να μην καταστραφούν.

Η ΔΗΜ.ΑΡ πρέπει να δείξει ότι έχει ένα ολοκληρωμένο πακέτο για τη μεθεπόμενη μέρα. Τα ισοδύναμα πρέπει να οριστούν με μαθηματική ακρίβεια. Αν όχι τα ίδια, ο γεωμετρικός τόπος μέσα στον οποίο θα αναζητηθούν. Η επανεκκίνηση του πρωτογενή τομέα οικονομίας, μήπως προϋποθέτει μείωση του δημόσιου, καταργήσεις άχρηστων φορέων, απολύσεις πλεονάζοντος προσωπικού που διορίστηκε πρόσφατα με αδιαφανείς και αναξιοκρατικές μεθόδους; Μήπως πρέπει 1.000.000 άνθρωποι να μεταναστεύσουν προς την επαρχία και να αλλάξουν επάγγελμα; Υπάρχουν συγκεκριμένα project που ανοίγουν θέσεις εργασίας και υπόσχονται ανάπτυξη; Είναι πολυεθνικές μονάδες παραγωγής βιοαιθανόλης, είναι αγροτικά κιμπούτς, είναι τουριστικές επενδύσεις με φορολογικές διευκολύνσεις προς όφελος του δημοσίου και όχι προς όφελος διεφθαρμένων κρατικών υπαλλήλων; Ή μήπως είναι δραστικές αποκρατικοποιήσεις ΔΕΚΟ;

Καταλαβαίνω ότι η «Ελλάδα δεν αντέχει» καταλαβαίνω και την «ανάγκη» να είμαστε μέσα στο αντιμνημονιακό μπλοκ (εγώ δεν είμαι), αλλά ακούω από υπεύθυνα χείλη ότι χωρίς τραπεζική ρευστότητα και σταθερότητα δεν υπάρχει ανάπτυξη. Μήπως όμως κάποιοι αντέχουν και πρέπει να δώσουν μια χείρα βοηθείας στους αδύναμους; Τα 20 δις από τα φέσια του δημοσίου, των ΟΤΑ και των νοσοκομείων που λείπουν από την αγορά αναμένεται να αντικατασταθούν, μέχρι το Μάρτη, από τη νέα δανειακή σύμβαση της «επάρατης» τρόικας, να επενδυθούν, να μοχλευτούν και να αυγατήσουν. Μήπως πρέπει να πούμε ναι και μετά να παλέψουμε για να πάνε στην αγορά και στην ανάπτυξη και όχι στις τσέπες επιτήδειων και στην Ελβετία;  Μήπως η εποπτεία και η επιτροπεία, σε αυτό το κράτος και με αυτό το διαχειριστικό σύστημα είναι αναγκαίες;

Στη σημερινή φάση, οι τίμιοι, οι καθαροί, οι μετριοπαθείς  πρέπει να έχουν τον πρώτο λόγο. Πολύ πιθανό γι’ αυτό και να κληθούν να κυβερνήσουν. Αλλά δεν αρκούν αυτά για να σωθεί η χώρα. Θα πρέπει να έχουν και άλλη αντίληψη για το πλαίσιο της πολιτικής συζήτησης, πνεύμα σύγκρουσης με την παθολογία του λαού, ένστικτο επαναστατικής επιβίωσης σε συνθήκες κοινωνικού πολέμου και διάθεση δημιουργικού ρίσκου. Πάνω απ’ όλα, να έχουν λίγες, αιχμηρές και δουλεμένες σε βάθος προτάσεις για το εδώ και τώρα.

Αν η Δημοκρατική Αριστερά έχει διάθεση να κολυμπήσει στα βαθιά και δεν της αρκεί η εκλογική επιβίωση, μήπως θα πρέπει να ανοίξει ένα πολιτικό διάλογο στο εσωτερικό της πριν πάρει τις αποφάσεις της; Να ακούσει με ενδιαφέρον, όλες τις δικές της και μη, υπεύθυνες και επαΐουσες φωνές, χωρίς αποκλεισμούς και ετικέτες; Μήπως η Πρωτοβουλία των 18 «Για την Ελλάδα τώρα» θα μπορούσε να γίνει το think tank της;

Στην επιτυχία της Δημοκρατικής Αριστεράς δεν ποντάρει απλά μια πολιτική ομάδα, αλλά ολόκληρη η κουλτούρα του Αριστερού Μεταρρυθμισμού. Ίσως, ενδόμυχα, και ένας ολόκληρος λαός. Το βλέποντας και κάνοντας δεν της ταιριάζει.

ΤΙΜΟΚΑΤΑΛΟΓΟΣ 2012

Χωρίς λόγια. 

Γιάννης Χρυσοβέργης

Η ιστορία μιας μπανάνας

Γύρω στο 1966-1967, κυκλοφόρησε το άλμπουμ The Velvet Underground and Nico. Τα τραγούδια είχαν γραφτεί από τους Λου Ριντ και Τζων Κέιλ και παραγωγός του δίσκου ήταν ο Άντυ Γουόρχολ, με την παρότρυνση (ή την απαίτηση) του οποίου συνεργάστηκε στα φωνητικά η μακαρίτισα, εδώ και χρόνια, Νίκο, που ποτέ δε με ενθουσίασε ως τραγουδίστρια, αλλά που άφησε τη δική της σφραγίδα, κυρίως χάρη στη συμπόρευσή της με τον Γουόρχολ και τους Βέλβετ Αντεργκράουντ.

Ο δίσκος αυτός αρχικά δεν γνώρισε ιδιαίτερη επιτυχία. Όμως με το πέρασμα του χρόνου τράβηξε την προσοχή ενός ευρύτερου κοινού και επηρέασε μεταγενέστερους καλλιτέχνες. Εγώ τον πρωτοάκουσα γύρω στο ’79 με’80 και από την αρχή μου είχε κάνει εντύπωση το παράξενο, μουντό κλίμα που έβγαζαν τα τραγούδια, με τους σκοτεινούς στίχους που έχουν κάποια από αυτά και με τη μουσική που σε παραπέμπει σε ανοίκεια τοπία, έξω από τα συνήθη ακούσματα. Τοπία που αναφέρονται στον κόσμο των loosers και των περιθωριακών στοιχείων, που δε μπόρεσαν ή δε θέλησαν να ενταχθούν στην κοινωνία της μαζικής κατανάλωσης και της λατρείας της επιτυχίας, στην εκδοχή της ατομικής κοινωνικής ανέλιξης. Βλέπετε, πάντα υπάρχουν και οι χαμένοι, τόσο στην ευημερούσα βορειοαμερικάνικη κοινωνία του’60, όσο και, πολύ περισσότερο, στον κόσμο που ζούμε σήμερα.

Το εξώφυλλο του άλμπουμ το φιλοτέχνησε ο Γουόρχολ, που ως ιδρυτής του κινήματος της ποπ αρτ, η οποία χαρακτηρίστηκε από τη μαζική έντυπη αναπαραγωγή αντικειμένων ευρείας κατανάλωσης, επέλεξε να φωτογραφίσει μια μπανάνα σε άσπρο φόντο. 45 χρόνια μετά, όταν μνημονεύεται αυτός ο πρώτος δίσκος των Βέλβετ Αντεργκράουντ, μας έρχεται αυτόματα στο μυαλό το εξώφυλλο με τη μπανάνα.

Πριν από λίγη ώρα, σε ένα σχόλιο που διάβασα στο youtube, διατυπωνόταν η γνώμη πως το εξώφυλλο του Γουόρχολ δεν είχε καμμια σχέση με το περιεχόμενο του άλμπουμ, και ότι εν πάση περιπτώσει ο Γουόρχολ έκανε ότι καταλάβαινε και όπως το συνήθιζε, χωρίς να πολυνιάζεται για τα τραγούδια του Ριντ και του Κέιλ. Εγώ σκέφτομαι πως ίσως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Διότι το μεν περιεχόμενο του άλμπουμ χαρακτηρίζεται από μια στάση απόρριψης απέναντι στην -ή ακόμα απόρριψης από την- κοινωνία των εμπορευματοποιημένων αξιών, όμως τα ίδια τα τραγούδια, ως καλλιτεχνική δημιουργία, έμελλε να προωθηθούν ως εμπορικό προϊόν, ακολουθώντας τους νόμους της αγοράς. Πιστεύω ότι αυτήν την αντίφαση μεταξύ καλλιτεχνικής πρόθεσης και εμπορευματικής παραγωγής και κυκλοφορίας την είχαν κατά νου οι δημιουργοί αυτού του δίσκου, οι οποίοι, στο κάτω κάτω, μόνο αφελείς και ανυποψίαστοι δε μπορούν να χαρακτηριστούν. Με αυτή την έννοια, η μπανάνα του Γουόρχολ μπορεί να ειδωθεί ως ένα πικρό και φιλοσοφημένο σχόλιο για το τί θα πρέπει να κάνει ένας καλλιτέχνης που θέλει να φτιάξει την καριέρα του.

Η ιστορία έχει συνέχεια. Σήμερα διάβασα στην εφημερίδα ότι το Ίδρυμα Άντυ Γουόρχολ παραχώρησε την πατέντα του εξωφύλλου με τη μπανάνα στην Apple για να τη χρησιμοποιήσει ως λογότυπο, προκειμένου να προωθήσει τα προϊόντα της. Αυτό προκάλεσε την παρέμβαση των Κέιλ και Ριντ, οι οποίοι διατείνονται ότι το εξώφυλλο αυτό έχει συνδεθεί με μια καλλιτεχνική δημιουργία, το πνεύμα της οποίας δεν έχει καμμια σχέση με τις επιδιώξεις μιας εταιρίας που θέλει να πουλήσει τα προϊόντα της. Σαν να προμηνύεται συνέχεια στα δικαστήρια. Περιττό να πω ότι αναγνωρίζω δίκιο στις αιτιάσεις των δυο καλλιτεχνών, ωστόσο η πορεία των πραγμάτων θα δείξει αν η όλη διαμάχη έχει να κάνει με την υπεράσπιση της τέχνης, ή με τη διανομή των διόλου ευκαταφρόνητων κερδών που προβλέπεται να πραγματοποιηθούν χάρη σε αυτήν την ιστορική μπανάνα, καθότι «είναι πολλά τα λεφτά Άρη», όπως λέει ο Καλογήρου στον Κούρκουλο, σε μια παλιά ελληνική ταινία.

Τελειώνοντας, νομίζω πως αξίζει να ακούσουμε από τον παρακάτω σύνδεσμο το Black Angel’s Death Song, από το συγκεκριμένο άλμπουμ.

http://www.youtube.com/watch?v=8joF7ezGB0U

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

ΕΝΑΣ ΑΛΗΤΗΣ ΠΕΘΑΝΕ...

Ένας 62χρονος άστεγος βρέθηκε νεκρός από το κρύο το πρωί της 8ης Ιανουαρίου στα Χανιά... Μητέρες αφήνουν τα παιδιά τους σε ιδρύματα δηλώνοντας αδυναμία να τα θρέψουν... Μαθητές λυποθυμούν στα σχολεία από ασιτία... Ουρές πολλών εκατοντάδων ανθρώπων για ένα πιάτο φαΐ στα συσσίτια απόρων του Δήμου Αθηναίων και της Εκκλησίας... Εικόνες ξεχασμένες στην Ελλάδα εδώ και εξήντα χρόνια επιστρέφουν απειλητικά. Εικόνες που όσο κι αν τις ξορκίζουμε είναι εδώ για να μας θυμίζουν ότι εκτός από τους αριθμούς και τα PSI υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν. 

Το φαινόμενο ενός άστεγου πεθαμένου είχε γίνει, εδώ και δεκαετίες, συνώνυμο του πρεζονιού η ζωή του οποίου έληξε άδοξα. Όμως ο άνθρωπος που πέθανε στα Χανιά τα ξημερώματα της 8ης Ιανουαρίου 2012 από το κρύο δεν ήταν πρεζόνι. 'Οπως δεν είναι πρεζόνι κι η μητέρα του 13χρονου μαθητή που λιποθύμησε μέσα στο σχολείο, πριν μερικούς μήνες στο Ηράκλειο Κρήτης, Όπως δεν είναι πρεζόνια οι εκατοντάδες ανθρώπων που συνωστίζονται κάθε μεσημέρι στο συσσίτιο του Δήμου Αθηναίων.

Άνθρωποι που μέχρι χτες τα έφερναν βόλτα δύσκολα αλλά αξιοπρεπώς - πολλοί από αυτούς ζούσαν στις παρυφές της μεσαίας αστικής τάξης - χάνουν τα σπίτια τους κι εξωθούνται στην εξαθλίωση.

'Ανθρωποι που σίγουρα δεν τα έφαγαν μαζί με τον κ. Πάγκαλο, αλλά που σήμερα καλούνται να πληρώσουν το λογαριασμό του. 

Άνθρωποι μονάχοι, που σίγουρα έκαναν σοβαρά λάθη στη ζωή τους, με πιο σοβαρό το να μην έχουν δημιουργήσει έναν κύκλο φίλων, που, με το υστέρημά του, θα τους στήριζε στη δύσκολη ώρα. 

Άνθρωποι που δεν πήραν μίζες από εμπόρους όπλων, που δε χρέωσαν διπλά και τριπλά δημόσια έργα, που δεν είχαν αργομισθίες στο Δημόσιο.

Πόσοι είναι αυτοί οι άνθρωποι; Όχι πολλοί ακόμα. Αλλά κάθε μέρα γίονονται περισσότεροι. Για τους υπουργούς, τα κομματικά στελέχη των κυβερνώντων κομμάτων, τα στελέχη των τραπεζών και τους γραφειοκράτες των Βρυξελών και της Νέας Υόρκης οι άνθρωποι αυτοί δεν υπάρχουν. Είναι μονάχα αριθμοί, κάτω από άχρωμους τίτλους τίτλους όπως, μακροχρόνια άνεργοι, απασχολήσιμοι, μονογονεϊκές οικογένειες κι άλλους παρεμφερείς ευφημισμούς.

Στους ανθρώπους αυτούς, οι άνθρωποι με τους μισθούς και μπόνους με πολλά μηδενικά λένε πως πρέπει να πεινάσουν περισσότερο, για να γίνει πιο ανταγωνιστική η οικονομία. Τους λένε ότι ο μισθός των 600 ευρώ το μήνα, η σύντραξη των 400 ευρώ το μήνα και το προνοιακό επίδομα των 200 ευρώ το μήνα είναι υψηλά, ότι πρέπει να μειωθούν για να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας.

Και βέβαια γεγονός είναι ότι, από καταβολής κόσμου, για την εξουσία οι άνθρωποι ήταν είναι και θα είναι αριθμοί. Το πρόβλημα δεν είναι αυτό. 

Το πρόβλημα είναι ότι πλέον λιποθυμάει ένας άνθρωπος στο δρόμο και κανείς, όχι απλώς δεν προσπαθεί να τον βοηθήσει, δεν κάνει καν ένα τηλέφωνο στο 166. Η δυστυχία του διπλανού δε μας αφορά. Ως τη στιγμή που θα βρεθούμε κι εμείς στη θέση του άραγε;

Το πρόβλημα είναι ότι παρακολουθούμε την εξάπλωση της δυστυχίας, κολημένοι στον καναπέ, μέσω της τηλεοπτικής οθόνης, θαρρείς κι όλα αυτά συμβαίνουν σε κάποια χώρα μακρινή.

Το πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι που διαχειρίζονται τις τύχες της Αριστεράς, παιδιά κι αυτοί του κομματικού σωλήνα, σπαταλούν το ταλέντο τους σε ενδοκομματικές ίντριγκες κι επικοινωνιακά τεχνάσματα χωρίς να  τους απασχολεί, σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές, το πώς θα χτίσουν εξωθεσμικούς  μηχανισμούς κοινωνικής αλληλεγγύης, το πώς θα πείσουν τους παραλυμένους από τον τρόμο πολίτες για την ανάγκη να δράσουμε συλλογικά.

Το πρόβλημα είναι, τέλος,  ότι όλες αυτές οι θυσίες που γίνονται για να μπει ένα δάνειο 14 δισεκατομμυρίων ευρώ στα Δημόσια ταμεία - η περιβόητη 7η δόση του Μνημονίου του 2010 - θα μεταφραστούν σε 60 Eurofighter και δε θα βρεθεί ούτε ένας να πει κάτι γι αυτό το όνειδος.

Οι άνθρωποι μπορούν να συνεχίσουν να πεθαίνουν σαν τις μύγες. Τι σημασία έχει που ένας αλήτης πέθανε; Σημασία έχει «το μεγαλείον της Πατρίδος».

Γιάννης Χρυσοβέργης

Κανείς δεν καταλαβαίνει το χρέος

Αναδημοσιεύω από το blog Ecoleft τοαναδημοσιευμένο από το ΒΗΜΑ άρθρο του Paul Krugman με τίτλο "Κανείς δεν καταλαβαίνει το χρέος". Το ενδιαφέρον είναι ότι τις απόψεις του Krugman στο ΒΗΜΑ (αναδημοσιεύσεις από τη NEW YORK TIMES) τις διαβάζουμε πολλοί. Όχι όμως και αυτοί που αποφασίζουν για την πολιτική γραμμή της εφημερίδας. Τυχαίο; Δε νομίζω. απλώς με παραπέμπει στη γνωστή ρήση του Λένιν (οι αστοί θα μας πουλήσουν μέχρι και το σχοινί με το οποίο θα τους κρεμάσουμε). Τη συμπαθή εφημερίδα την ενδιαφέρουμε ως αναγνώστες, αρκεί να μην απαιτούμε την υλοποίηση των πολιτικών που προτείνουν οι αρθρογράφοι της.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Το 2011, όπως και το 2010, η Αμερική γνώριζε ανάκαμψη στους οικονομικούς της δείκτες αλλά συνέχιζε να πλήττεται από καταστροφικά υψηλή ανεργία. Και στο μεγαλύτερο μέρος του 2011, όπως και του 2010, οι συζητήσεις στην Ουάσιγκτον αφορούσαν σε κάτι άλλο: το κατ’ ισχυρισμό επείγον θέμα της μείωσης του ελλείμματος. Αυτή η ατυχής εστίαση λέει πολλά για τον πολιτικό μας πολιτισμό και συγκεκριμένα για το πόσο αποκομμένο είναι το Κογκρέσο από τα δεινά του καθημερινού Αμερικανού.

Αλλά αποκαλύπτει και κάτι άλλο: όταν στην Ουάσιγκτον μιλούν για ελλείμματα και χρέος, δεν έχουν ιδέα για τί μιλούν – και εκείνοι που μιλούν περισσότερο καταλαβαίνουν τα λιγότερα. Οι οικονομικοί «ειδήμονες», στους οποίους το Κογκρέσο τόσο στηρίζεται, έχουν επανειλημμένα αποδειχθεί εξ ολοκλήρου λάθος όσον αφορά στις βραχυπρόθεσμες επιπτώσεις των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού. Όσοι παίρνουν τις οικονομικές τους αναλύσεις από δεξαμενές σκέψεις όπως το Heritage Foundation περιμένουν από τη στιγμή που ο πρόεδρος Ομπάμα ανέλαβε την προεδρία το έλλειμμα να εκτοξεύσει στα ύψη τα επιτόκια. Και καθώς περιμένουν, τα επιτόκια έχουν πέσει σε ιστορικό χαμηλό. Θα περίμενε κανείς ότι οι πολιτικοί θα αμφισβητούσαν τελικά τις επιλογές τους.

Αλλά η Ουάσιγκτον δεν έχει μπερδευτεί μόνο με τις βραχυπρόθεσμες επιπτώσεις, αλλά και με τις μακροπρόθεσμες. Γιατί παρότι το χρέος μπορεί να αποτελέσει πρόβλημα, ο τρόπος με τον οποίο οι πολιτικοί μας και οι ειδικοί το αντιμετωπίζουν, είναι λάθος και υπερβάλλει ως προς το μέγεθός του. Όσοι ανησυχούν για το έλλειμμα περιγράφουν ένα μέλλον στο οποίο θα έχουμε φτωχύνει από την ανάγκη να αποπληρώσουμε τα χρήματα που δανειζόμασταν. Περιγράφουν την Αμερική σαν μία οικογένεια που πήρε ένα πολύ μεγάλο στεγαστικό δάνειο και δεν μπορεί να καταβάλει τις μηνιαίες δόσεις. Η αναλογία ωστόσο είναι άστοχη για δύο βασικούς λόγους.

Πρώτον οι οικογένειες υποχρεούνται να αποπληρώνουν τα χρέη τους.

Οι κυβερνήσεις όχι – το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να διασφαλίζουν ότι το χρέος αυξάνεται πιο αργά από τα φορολογικά τους έσοδα. Το χρέος από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ποτέ δεν εξοφλήθηκε, αλλά δεν είχε πια σημασία αφού η αμερικανική οικονομία μεγάλωνε και μαζί της το εισόδημα που υπόκειται σε φορολόγηση.

Δεύτερον – και αυτό είναι κάτι που κανείς δεν φαίνεται να κατανοεί – μία υπερ – χρεωμένη οικογένεια χρωστάει χρήματα σε κάποιον άλλον. Το χρέος των Ηνωμένων Πολιτειών, σε μεγάλο βαθμό, είναι χρήματα που χρωστάμε στον εαυτό μας. Αυτό συνέβη με το χρέος που δημιουργήθηκε προκειμένου να νικήσουμε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι φορολογούμενοι επιβαρύνθηκαν με ένα χρέος που ήταν σημαντικά μεγαλύτερο, ως προς το ποσοστό του ΑΕΠ, από το σημερινό. Αλλά δανειστές ήταν οι ίδιοι οι φορολογούμενοι, που αγόραζαν αποταμιευτικά ομόλογα.

Έτσι το μεταπολεμικό χρέος δεν έκανε την Αμερική φτωχότερη και συγκεκριμένα δεν εμπόδισε εκείνη τη γενιά να βιώσει τη μεγαλύτερη αύξηση των εισοδημάτων στην ιστορία του έθνους. Σήμερα όμως δεν είναι διαφορετικά; Όχι όσο πιστεύετε. Είναι αλήθεια ότι μεγάλο μέρος του χρέους ανήκει στους ξένους, συμπεριλαμβανομένου του δημοσίου χρέους. Αλλά κάθε δολάριο ξένων διεκδικήσεων στην Αμερική ισούται με 89 σεντ αμερικανικών διεκδικήσεων στους ξένους. Και επειδή οι ξένοι προτιμούν τις ασφαλείς, χαμηλής απόδοσης επενδύσεις, η Αμερική στην πραγματικότητα κερδίζει περισσότερα από όσα πληρώνει στους ξένους επενδυτές.

Τώρα, το γεγονός ότι το δημόσιο χρέος δεν είναι σαν το στεγαστικό δάνειο δεν σημαίνει ότι είναι και ακίνδυνο. Φόροι συλλέγονται για να πληρωθούν τα επιτόκια και δεν χρειάζεται κανείς να είναι δεξιάς ιδεολογίας για να καταλάβει ότι οι φόροι που επιβάλλονται επιβαρύνουν την οικονομία. Αλλά τα κράτη με σταθερές και υπεύθυνες κυβερνήσεις – δηλαδή κυβερνήσεις που επιβάλουν μετριοπαθώς υψηλότερους φόρους όταν το απαιτούν οι περιστάσεις – ιστορικά έχουν καταφέρει να επιβιώσουν με πολύ υψηλότερα επίπεδα χρέους από αυτά που θα περιμέναμε σήμερα. Το χρέος λοιπόν έχει σημασία. Αλλά αυτή τη στιγμή άλλα πράγματα έχουν μεγαλύτερη σημασία. Χρειαζόμαστε περισσότερες, όχι λιγότερες, κυβερνητικές δαπάνες για να ξεφύγουμε από την παγίδα της ανεργίας. Και η λανθασμένη αντίληψη για το χρέος στέκεται εμπόδιο.

Πανίσχυροι λαθρέμποροι και εκδότες – ευεργέτες

Παραθέτω από το Capital.gr ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον κείμενο του Θανάση Μαυρίδη. Χωρίς κανένα άλλο σχόλιο. Εξυπακούεται πως το προσυπογράφω.

Γιάννης Χρυσοβέργης

 

Η χώρα είναι χωρισμένη σε βαρονίες και οι βαρόνοι κυβερνούν με απολυταρχικό τρόπο, όπως ακριβώς συνέβαινε και στην Ευρώπη του μεσαίωνα. Οι λαθρέμποροι καυσίμων αντί να βρίσκονται πίσω από τα σίδερα της φυλακής δειπνούν στα υπερσύχρονα σκάφη τους με την αφρόκρεμα του πολιτικού συστήματος. Οι χρεοκοπημένοι εκδότες απαιτούν από τους υπηκόους τους να τους χρηματοδοτούν την επιχειρηματική τους δραστηριότητα. Η παρακμή έχει αφήσει παντού την σκόνη της και την έντονη μυρωδιά της σαπίλας...

Οι βαρόνοι είναι πανίσχυροι. Έχουν την δύναμη να περνούν τροπολογίες στην Βουλή. Να απολύουν τους ενοχλητικούς εισαγγελείς, να επιβάλλουν τον νόμο της σιωπής από άκρη σε άκρη της βαρονίας, να παραχαράζουν την ιστορία, να κακοποιούν την αλήθεια. Μπορούν να σας στείλουν στο σπίτι σας τις «Αρχές», να σας κλείσουν στην φυλακή, να σας καταδικάσουν σε κοινωνικό αποκλεισμό.

 
Τα τσιράκια τους βρίσκονται παντού και είναι πρόθυμα να εκτελέσουν και την πιο παράλογη διαταγή του αφεντικού τους, αρκεί να βρίσκονται κοντά στο μεγάλο τραπέζι των αρχόντων για να φάνε τα λιγοστά ψίχουλα που θα πέσουν από το τραπέζι τους.

Επί σειρά ετών ακούμε ότι το κράτος θα πατάξει την φοροκλοπή. Ότι θα πατάξει το λαθρεμπόριο καυσίμων. Ότι θα βάλει ένα τέλος στην ασυδοσία της μαφίας του πετρελαίου. Κι αντί να κλονιστούν από την θέση τους οι λαθρέμποροι, κλονίζονται ολόκληρες κυβερνήσεις. Δεν είναι η πρώτη φορά που το θέμα αυτό έρχεται στην επικαιρότητα. Ήταν οι πρώτοι μήνες της διακυβέρνησης της χώρας από την Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή, όταν μία φήμη για παράξενες συναντήσεις εφοριακών και εμπόρων καυσίμων προκάλεσε αλυσιδωτές αντιδράσεις στο σύστημα. Ωστόσο, οι έμποροι ήταν και εξακολουθούν να είναι ακλόνητοι. Εκεί, βράχοι. Οι κυβερνήσεις πέφτουν, αλλά εκείνοι μένουν. Δεν ξέρουμε αν έχουν φτάσει και στο σημείο να διορίζουν κυβερνήσεις.

Η παραίτηση των δύο εισαγγελέων είχε δύο αφορμές. Η μία ήταν ο κ. Καπελέρης. Η άλλη ήταν τα δάνεια των κομμάτων. Δύο έρευνες - αγκάθια στην ραχοκοκαλιά του καθεστώτος της βαρονίας στη χώρα μας...

Και μέσα στον γενικό χαμό, επανέρχονται τα σενάρια στήριξης του «Τύπου». Δηλαδή, των εθνικών ευεργετών ή καλύτερα εκείνων που έγιναν ευεργέτες με τα λεφτά των Ελλήνων φορολογουμένων. Την ώρα που τα άλλοτε πανίσχυρα μαγαζιά τους αδυνατούν να πληρώσουν τους μισθούς του προσωπικού τους, εμφανίζονται ακόμη και συνδικαλιστές πρόθυμοι να ρισκάρουν και να δανείσουν τα... «αφεντικά» με τα αποθεματικά των ταμείων τους. Καταπληκτική πρόταση. Είναι μία παραλλαγή της υπόθεσης των σύγχρονων εθνικών ευεργετών. Εκείνων που τους δοξάσαμε διότι «δώρισαν» στον ελληνικό λαό τα χρήματα που εκείνος τους δάνεισε νωρίτερα.

Αν κάτι αγνοούν είναι ότι ένα μικρό τσακ μπορεί να προκαλέσει ανάφλεξη σε ολόκληρη την πόλη. Κλεισμένοι στα ανάκτορά τους, οι βαρόνοι, δεν ακούν τον θόρυβο που προκαλεί το απελπισμένο βήμα των πεινασμένων...

Θανάσης Μαυρίδης

thanasis.mavridis@capital.gr

Ευχές για τη νέα χρονιά

Βρήκα στο διαδίκτυο τις ευχές του παλαίμαχου και συμπαθούς τροτσκιστή Σάββα Μιχαήλ, που είναι κατά κάποιον τρόπο μια cult φιγούρα του χώρου της άκρας αριστεράς. Στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, κάποιοι εξακολουθούν να ελπίζουν στην ουτοπία.

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης 

"Κάποιοι προειδοποιούν, άλλοι μας τάζουν ή και απειλούν: «Η Νέα Χρονιά θα είναι μαύρη. Μόνον όσοι δεν βλέπουν προβλέπουν ότι μπορεί να είναι άσπρη». Κι όμως, η Νέα Χρονιά δεν θα είναι ούτε μαύρη ούτε άσπρη, θα είναι κόκκινη.

Το 2012 είναι η χρονιά της αναμέτρησης.

Το διακύβευμα δεν είναι το ένα ή το άλλο, είναι η ίδια η Ζωή δηλαδή τα πάντα. Οι Μνημονιοκράτορες της Ε.Ε., του ΔΝΤ, της όποιας αστικής κυβέρνησης μας στερούν τα πάντα, με άλλα λόγια τη Ζωή. Κι εμείς ζητούμε τη Ζωή δηλαδή τα πάντα.

Η καπιταλιστική κρίση μοιάζει με Λαβύρινθο. Ο Μπόρχες έγραφε πως όταν σε ένα λαβύρινθο βρεθείς σε αδιέξοδο από όλες τις πλευρές, μπρος-πίσω, αριστερά-δεξιά, τότε η μόνη διέξοδος βρίσκεται προς τα πάνω. Την έξοδο αυτή ο Μαρξ, απηχώντας τον ποιητή της επανάστασης Μίλτον, την ονόμασε «έφοδο στον ουρανό». Ας ετοιμαστούμε για τούτη την έφοδο.

Αν όχι τώρα, τότε πότε; Αν όχι εμείς, τότε ποιος;"

Η «ΦΟΥΣΚΑ» ΤΗΣ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΩΝ ΚΑΙ Η «ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΗ» ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ

Ο τρόπος με τον οποίο «έκλεισε», μεσημέρι της παραμονής Πρωτοχρονιάς, η υπόθεση της παραίτησης των εισαγγελέων Πεπόνη και Μουζακίτη γέννησε πολλά ερωτηματικά. Η υπόθεση είχε αποκτήσει μια έντονη οσμή συναλλαγής. 

Η επιστροφή των δυο εισαγγελέων με την άσκηση δίωξης σε βαθμό κακουργήματος κατά του Γενικού γραμματέα του Υπουργείου Οικονομικών Γιάννη Καπελέρη και οι αιχμές που άφησαν κατά της Εισαγγελίας του Αρείου Πάγου επιβεβαιώνουν ότι, ανεξαρτήτως τελικής έκβασης, οι κύριοιΠεπόνης και Μουζακίτης είναι αποφασισμένοι να ανακατέψουν καλά την τράπουλα.

Βιάστηκα πριν τρεις μέρες - και σίγουρα δεν ήμουν ο μόνος - να αποφανθώ ότι η υπόθεση της παραίτησης των εισαγγελέων δίωξης του οικονομικού εγκλήματος έκλεισε παράδοξα. Άλλο τόσο «παράδοξα» ξανάνοιξε σήμερα.
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν το «κλείσιμο» της υπόθεσης την παραμονή της Πρωτοχρονιάς ήταν αποτέλεσμα ατυχούς χειρισμού και αμφιθυμίας από μέρους τους ή αν ήταν αποτέλεσμα μεθόδευσης αυτών που θέλουν να προστατεύσουν τη συστηματική φοροδιαφυγή ή αν ήταν συνδυασμός και των δυο.
Σε κάθε περίπτωση, ακόμα και αν τα πρόστιμα για τα οποία ο, κατηγορούμενος πλέον, Γιάννης Καπελέρης ζητούσε να γίνει νομοθετική ρύθμιση αφορούσαν σε τυπικές παραβάσεις αδυνατώ να κατανοήσω το λόγο για τον οποίο δεν έπρεπε να εισπραχθούν. Κυρίως από σεβασμό στο 15% των πρατηριούχων οι οποίοι ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΥΠΟΠΕΣΕΙ στις κατά τον κ. Καπελέρη τυπικές παραλείψεις. 

Και βέβαια η υπόθεση αποκτά πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα αν τα πρόστιμα δεν αφορούσαν μόνο σε «τυπικές παραλείψεις» αλλά σε υποθέσεις λαθρεμπορίας καυσίμων, όπως ισχυρίζονται όχι μόνο οι δυο εισαγγελείς, αλλά και το ΣΔΟΕ και το ΚΕΠΥΟ, οπότε υπάρχουν και ποινικές ευθύνες. 
Γεγονός πάντως είναι ότι στη διάρκεια του 2010 το ΣΔΟΕ είχε βεβαιώσει φορλογικές παραβάσεις ύψους 10 περίπου δισεκατομμυρίων ευρώ. Όμως, δεδομένου του ελλείμματος στα δημόσια έσοδα του 2011, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν, έστω και το 25% αυτών των προστίμων, που προβλέπει ο νόμος για να προσφύγει κάποιος στα φορολογικά δικαστήρια, εισπράχτηκε.

Ξεχωριστό ενδιαφέρον προκαλούν όμως οι αιχμές που άφησε σήμερα ο κ. Μουζακίτης κατά της Εισαγγελίας του Αρείου Πάγου για «κουκούλωμα» της έρευνας που είχε διαχθεί, αλλά και η άμεση αντίδραση της τελευταίας με μια ανακοίνωση, σύμφωνα με την οποία, «εφ' όσον οι δυο εισαγγελικοί λειτουργοί προσκομίσουν πρόσθετα στοιχεία η υπόθεση θα βγει από το αρχείο».

Επιχειρήθηκε παγίδευση των δυο εισαγγελέων με σκοπό τη μείωση της αξιοπιστίας τους; Βρέθηκαν οι δυο εισαγγελείς σε δίλημμα ως προς την τακτική που θα ακολουθούσαν με αποτέλεσμα να προβούν σε ατυχείς χειρισμούς; 

Σε κάθε περίπτωση η προσπάθεια των υπουργών Οικονομικών και Δικαιοσύνης  να τους υποκαταστήσουν με τον αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου μόνο αθώα δεν ήταν.

Σε κάθε περίπτωση, τα εντάλματα σύλληψης που εξέδωσαν, και συνεχίζουν να εκδίδουν, οι δυο εισαγγελείς σε βάρος μεγαλοοφειλετών του Δημοσίου, ανεξαρτήτως  του αν από ατέλεια - τυχαία άραγε; - του νόμου δεν αποδίδουν άμεσα τρομερά δημόσια έσοδα, ενόχλησαν.

Σε κάθε περίπτωση υπάρχουν τουλάχιστον προφανείς πολιτικές ευθύνες του ΠΑΣΟΚ γιατί δε θέλησε ή δεν τόλμησε να συγκρουστεί με ένα μηχανισμό εξαφάνισης βεβαιωμένων προστίμων. Κι αυτό πέρα από το ενδεχόμενο της προσωπικής εμπλοκής του Ευάγγελου Βενιζέλου στην προσπάθεια φίμωσης των δυο εισαγγελέων.

Σε κάθε περίπτωση όμως τα υπόλοιπα κόμματα, μηδέ αυτών της Αριστεράς εξαιρουμένων, οφείλουν να είναι πολύ προσεκτικά στους χειρισμούς τους και κυρίως, οφείλουν να μην επιδιώξουν, όπως το 1989, να κρύψουν την απουσία πολιτικών προτάσεων κάτω από το ένδυμα της ηθικολογίας.  

Γιατί η αποκάλυψη της διαφθοράς που οδήγησε πριν είκοσι χρόνια στην κατάρρευση του πολιτικού συστήματος στη γειτονική Ιταλία, δε γέννησε μια πιο υγιή πολιτική κατάσταση, αλλά μια τουλάχιστον εξ ίσου διεφθαρμένη. 

Κι αυτό πρέπει να το έχουμε όλοι κατά νου. Οι έντιμοι δικαστές μπορούν να καταδικάσουν κάποιους διεφθαρμένους πολιτικούς, όχι όμως να εξαλείψουν τη διαφθορά από το πολιτικό σύστημα. Αυτό είναι δουλειά της κοινωνίας. Και των πολιτικών δυνάμεων που επιδιώκουν την αντιμετώπιση της διαφθοράς με έργα και όχι με ηθικολογίες.

Γιάννης Χρυσοβέργης